به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، در حقیقت، زمانی که از ایبوپروفن برای کاهش التهاب استفاده می شود، سلول های ایمنی در موش های پیر می تواند به طور موثر و همانند سلول های ریه در موش های جوان با باکتری سل مبارزه کنند. پیش از این محققین نشان داده بودند که موش های پیر برای پاکسازی ریه هایشان از باکتری سل در مقایسه با موش های جوان به مدت زمان بیشتری نیاز دارند اما نقش التهاب را در این پاسخ دهی مورد بررسی قرار نداده بودند.

اغلب مطالعات گذشته ارتباط التهاب با پیری و مریضی را با استفاده از تست های خونی که پروتئین های التهابی را ارزیابی می کرد به اثبات رسانده بودند. هم چنین این مطالعات نشان داده بودند که این التهاب اجتناب ناپذیر در زمان پیری با برخی بیماری ها مانند دیابت نوع2 و بیماری های قلبی نیز مرتبط است. اگرچه این بخش از مطالعه ممکن است روزی از ایبوپروفن به عنوان یک درمان کمکی برای افراد سالخورده مبتلا به سل حمایت کند اما این محققین تاکید دارند که به هیچ عنوان نباید از این دارو به منظور پایین آوردن التهاب استفاده کرد. در واقع آن ها توصیه می کنند که می توان التهاب همرا با افزایش سن را با استراحت، تغذیه و ورزش مناسب پایین آورد. در مطالعه قبلی این محققین نشان داده بودند که ریه ها هم در انسان و هم در موش با افزایش سن،دارای پروفایل مشابه ای از پروتئین های التهابی و مولکول های چربی می شوند که ایجاد محیطی می کند که پاسخ ایمنی به عفونت را مختل می کند.

در این مطالعه جدید، محققین سلول های ریه موش های پیر و جوان را مورد آنالیز قرار دادند و دریافتند که در موش های پیر، ژن هایی که سه پروتئین التهابی کلاسیک به نام سیتوکین ها را می سازند در ریه موش های پیر فعال تر هستند. این سیتوکین ها شامل اینترلوکین-1، اینترلوکین-6  و فاکتور نکروز توموری آلفا(TNF-α) است. علاوه براین ماکروفاژهای سیستم ایمنی در ریه این موش های پیر در سطح نهایی آمادگی برای مبارزه با عفونت به سر می برند، این در حالی است که این ماکروفاژها در موش ها جوان در مرحله ای طبیعی و در حالت استراحت به سر می برند.

اگرچه بسیاری از عناصر پاسخ دهی پیری به باکتری سل به صورت یک راز باقی مانده است، این یافته ها پیشنهاد می کند که التهاب در ریه های موش های پیر اثر مستقیمی روی کاهش تاثیر بلند مدت پاسخ ایمنی به عفونت باکتری سل دارد.

پایان مطلب/