به گزلرش بنیان به نقل از medicalnewstoday،  محققین بیمارستان سان رافائل میلان نشان داده اند در این جا یک حلقه رو به جلو بین این سلول ها و سلول های بنیادی سالم وجود دارد که سعی در ترمیم بافت دارند. سلول های بنیادی خودشان در واقع ماکروفاژهای ارائه دهنده سیگنال های کلیدی به آن ها برای ظرفیت ترمیم بافت شان را حفظ می کنند. در عوض ماکروفاژها فعال باقی مانده و خورده های سلولی را پاکسازی می کنند و همزمان اطلاعاتی را به سلول های بنیادی به منظور تکثیر ارائه می دهند. این فرایند حیاتی بعدی در استفاده از سلول های بنیادی برای ترمیم است که نشان می دهد که این سلول ها به طور طبیعی به عنوان یک جمعیت منفرد و تنها نیستند و نشان دهنده مجموعه ای پویا از انواع سلول های تعاملی و تبادلی هستند که به همه اجزای یک اندام دارای عملکرد تبدیل می شوند. به خوبی مشخص است که برهمکنش های دوطرفه بین اجزای مجزای سلولی ماشین ترمیم، در تثبیت یک محیط برای ترمیم عضلات مشارکت دارند. مطالعات اخیر حاکی از شناسایی سلول های چندتوانی بوده است که در فضاهای بین عضلات اسکلتی ساکن هستند و آن ها را پیش سازهای فیبروآدیپوژنیک می نامند که روی فعالیت سلول های بنیادی عضلانی اثر گذاشته  و یک جزء سلولی اثرگذار دیگر را در بیماری زایی دیستروفی عضلانی آشکار می سازد.

به نظر می رسد پیش سازهای فیبروآدیپوژنیک سیگنال های محیطی را به پیام هایی تبدیل می کنند که ترمیم عضلانی را از طریق برهمکنش های عملکردی با سلول های بنیادی عضلانی تعدیل می کنند. برخلاف آن، در عضلات تحلیل رفته مانند آنچه در مورد بیماران دیستروفی در مراحل پیشرفته بیماری اتفاق می افتد، پیش سازهای فیبروآدیپوژنیک به سلول های تمایز یافته تری تبدیل می شوند که رسوب چربی و تشکیل بافت اسکار را وساطت می کنند و به موجب آن محیطی که منجر به هدایت ترمیم عضلانی می شود را مختل می کنند. دستکاری عملکردپیش سازهای فیبروآدیپوژنیک ممکن است ابزاری قدرتمند برای ممانعت از پیشرفت بیماری باشد با این وجود پایه های مولکولی برای تغییرفنوتیپ های پیش سازهای فیبروآدیپوژنیک ناشناخته باقی مانده است.

پایان مطلب/