به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، هرگونه مداخله طول عمر که آن ها بررسی کردند(ژنتیکی، دارویی یا غذایی) روی بیان ژن های کلاژن و ماتریکس خارج سلولی اثر می گذارد و در نتیجه بازآرایی ماتریکس خارج سلولی را تقویت می کند. این یافته ها نشان می دهد که تولید کلاژن و اجزای ماتریکس خارج سلولی نقش مهمی را در افزایش طول عمر این کرم ایفا می کند. جالب این که لزوما هر مکانیسمی که افراد در این کرم ها یافتند قابل بسط به موجودات عالی تر است. کلاژن مهم ترین پروتئین ساختاری در بافت پیوندی است که بیش از یک سوم پروتئین های بدن را تشکیل می دهد و به عنوان داربستی برای بافت های بدنی عمل می کنند. اما ساختارهای ماتریکس خارج سلولی با افزایش سن دچار مشکل می شوند و کلاژن ها یکی از آن ها هستند که در طیف وسیعی از بیماری ها دچار تغییر می شوند. ماتریکس خارج سلولی جزئی کلیدی در بسیاری از مشکلات دیابتی از جمله شبکیه، قلب و ... می باشند. یکی از موضوعات جالب نقش ماتریکس خارج سلولی در عملکرد انسولین  و حفظ بقای سلول های بتای تولید کننده انسولین است. محققین به دنبال این مطلب، به بررسی دو مسیر مولکولی در C.elegans پرداخته اند که شامل انسولین و فاکتور رشد شبه انسولینی1(IGF-1) است. یکی از این مسیرها به خواب زمستانی این موجود کمک می کند و مسیر دیگر در مکانیسم هایی دخیل است که شباهت بیشتری به انسان دارد و موجب فعال سازی ژنی به نام SKN-1 می شود که در کنترل مکانیسم های دفاعی علیه استرس دخالت دارد و  این کار را با تنظیم Nrf1/2/3 انجام می دهد. پیری فرایند پیچیده ای است که طی آن حفظ بافت ها به مرور کاهش می یابد. هدف از این گونه مطالعات یافتن فرایندهایی است که موجب بهبود فرایند پیری طبیعی و افزایش کیفیت زندگی می شوند.

پایان مطلب/