به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این روش ها یا از سلول های بنیادی مشتق از خود بیمار یا سلول های بنیادی مشتق از یک فرد اهداکننده استفاده می کنند. برای این که به درمان موثر و بهینه ای در این زمینه برسیم، متخصصین قلب و طب بازساختی به فکر روش های ارزیابی جدیدی بوده اند که به درک بهتر مکانیسم های پشت پرده سلول درمانی این اندام حیاتی پی ببرند. مطالعه ای جدید در انستیتو Wyss و دانشگاه هاروارد نشان می دهد که کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی در مقایسه با کاردیومیوسیت های طبیعی قدرت انقباضی ضعیف تری دارند. این یافته ها می تواندکاستی های موجود در زمینه استفاده از کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی در مطالعات بالینی را توضیح دهد. برای  مقایسه کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی با کاردیومیوسیت های طبیعی و مقایسه ویژگی های شیمیایی و مکانیکی آن ها با یکدیگر، محققین از یک پلت فرم مهندسی شده عضلات قلبی به صورت on-a-chip استفاده کردند که رشد و بلوغ کاردیومیوسیت ها را در سازه های ریزبافتی دو سلولی بررسی کردند. جفت کردن کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی با یکدیگر( جفت های هموژن) و یا با کاردیومیوسیت های اولیه( جفت های هتروژن) یافته های جالبی را نشان داد.

نتایج نشان می دهد که انواع مختلف کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی ارتباطات سلول-سلول مورد انتظاری را به صورت هتروژن و هموژن شکل می دهد. از طریق این ارتباطات، کاردیومیوسیت ها به صورت همزمان و هماهنگ شروع به انقباض می کنند. با این حال، زمانی که آن ها شدت انقباض های هتروژن و هموژن را بررسی کردند دریافتند که ارتباطات هموژن( یعنی کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی با یکدیگر) به میزان زیادی ضعیف تر است. محققین می گویند که این تفاوت های انقباضی و چسبندگی پیش از این در مطالعات بالینی و پیش درمانگاهی لحاظ نشده بود. با توجه به آن چه گفته شد، به نظر می رسد تکنولوژی heart-on-chip می تواند دیدگاه های وسیع تری را در مورد مکانیسم های زیستی دخیل در عملکرد سلول های بنیادی و سلول درمانی ارائه دهد.

پایان مطلب/