به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، استفاده از ضربان سازهای قابل ایمپلنت کردن از سال 1960 که برای اولین بار تولید شدند، موجب حفظ جان میلیون ها بیمار قلبی شده است اما این دستگاه های الکترونیکی با مشکلاتی مانند احتمال خراب شدند و هم چنین آلوده شدن همراه هستند، از همین رو محققین همواره به دنبال راهی برای تولید ضربان سازهای زیستی از سلول های طبیعی بوده اند. سلول های ضربان ساز تخصصی به طور طبیعی در قلب مشاهده می شوند. این سلول ها تجمعات سلولی کوچکی هستند که فعالیت های الکتریکی تولید می کنند که در سراسر قلب منتقل می شوند و موجب انقباض ریتمیک عضلات قلبی می شود. اما اگر این ضربان سازها دچار مشکل شوند، این ضربان ها آهسته می شوند و در نهایت منجر به غش کردند و مرگ ناگهانی می شوند. بیمارانی که ضربان قلب شان آهسته می شود، به اندازه کافی از سلامت برخوردار هستند که متحمل جراحی شوند و یک ضربان ساز الکتریکی دریافت کنند که به آن ها توانایی انقباض بهتر بدهد.اما همان طور که گفته شد این ضربان سازها با خطراتی مانند خراب شدن یا آلوده شدن همراه هستند.

اما چندی پیش محققین سدراس-سینای نشان دادند می توان با تزریق یک تک ژن به نام Tbx18 درون سلول های قلبی معمولی آن ها را به سلول های ضربان ساز تبدیل کرد. با رسیدن به این موفقیت، این محققین نیاز به بودجه ای برای ادامه پروژه و اثبات بی خطر و کارامد بودن این روش داشتند. در این راستا اینک با دریافت بودجه سه میلیون دلاری از انستیتو ملی سلامت، شرایط برای ادامه پروژه و رسیدن به نتایج بالینی مناسب فراهم شده است.

ضربان های قلب انسان از گره های سینوسی دهلیزی(SAN) منشا می گیرند که در بخش بالایی بطن قلبی قرار دارند، یعنی جایی که سلول های ضربان ساز در آن جا تجمع می یابند. اگر قلب ده میلیارد سلول داشته باشد، در این میان تنها 10000 سلول ضربان ساز هستند که آن ها را تحت عنوان سلول های گره سینوسی دهلیزی می شناسند. با استفاده از بازبرنامه ریزی به کمک ژن Tbx18، سلول های سینوسی دهلیزی القایی تولید می شوند که توانایی ضربان سازی طبیعی را دارند و مشخصه های گره سینوسی دهلیزی طبیعی را نشان می دهند. محققین امیدوارند که با دریافت این بودجه مناسب، مسیر را به سمت مطالعات بالینی هدفمند در این زمینه ادامه دهند.

پایان مطلب/