به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققین دانشگاه پنسیلوانیا به نتایج بلند مدت بیمارانی که بعد از سلول درمانی بهبود یافته بودند نگاه کردند و مشاهده کردند که در اغلب موارد، این سلول درمانی مفید نبوده است، مگر در مورد افرادی که متحمل یک شیمی درمانی استاندارد شده بودند و در مورد کسانی که با توجه به شرایط شان متحمل شیمی درمانی های شدید شده بودند این سلول درمانی موجب بهبودی بیماران نشد.

لنفومای double hit، شکلی تهاجمی از لنفومای غیر هاجکین سلول های B است که بوسیله تغییرات ژنتیکی که منجر به رشد لنفوما می شوند، مشخص می شود. این واریته با پیش آگهی ضعیفی همراه است و شانس بقای بیماران بعد از کشف ابتلا به این بیماری حداکثر 2 سال است. عود مجدد این بیماری معمولا کشنده است.

لاندزبروگ و همکارانش در دانشگاه پنسیلوانیا به داده های مربوط به 159 بیمار مربوط به 19 مرکز پزشکی مختلف در آمریکا نگاه کردند که بین سال های 2006 تا 2015 مبتلا به این بیماری شناخته شده بودند. همه آن ها به دنبال شیمی درمانی شدید یا شیمی درمانی استاندارد بهبود یافته بودند. از کل این بیماران، 62 مورد از آن ها متحمل سلول درمانی autoSCT شدند و 97 مورد این درمان را دریافت نکردند. لاندزبورگ تاکید دارد که در ابتدای مطالعه، تفاوت قابل توجهی بین هر دو گروه بیماران وجود نداشت. به طور کلی 80 درصد بیماران بعد از سه سال هنوز بهبودی خود را حفظ کرده اند و 87 درصد آن ها هنوز زنده اند. تفکیک نتایج نشان داد که 89درصد بیمارانی که متحمل autoSCT شدند، هنوز بعد از سه سال بهبودی خود را حفظ کرده اند و این آمار برای بیمارانی که متحمل autoSCT نشده بودند 75 درصد بود. هم چنین بعد از سه سال 91 درصد بیماران سلول درمانی شده هنوز زنده بودند و این آمار برای بیمارانی که سلول درمانی نشده بودند 85 درصد بود. هیچ کدام از این تفاوت ها از نظر آماری معنادار نبود. این مطالعه نشان می دهد که حداقل در مورد لنفومای double hit، سلول درمانی تفاوت قابل ملاحظه ای را ایجاد نکرده است، شاید برای رسیدن به نتایج بیشتر احتیاج به جامعه آماری بزرگ تری باشد و یا بیماران مدت زمان بیشتری را تحت نظر باشند.

پایان مطلب/