به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، با استفاده از این روش، محققین توانسته اند بدون استفاده از یک ماتریکس پشتیبان خارجی و تنها با استفاده از آهن ربا، سلول ها را مجتمع سازند. این سلول های تجمع یافته می توانند بافتی را ایجاد کنند که قادر به تغییر شکل است. این رویکرد که در Nature Communication به چاپ رسیده است می تواند ابزار قویی را برای مطالعات بیوفیزیکی و طب بازساختی در آینده ایجاد کند.

چالش موجود در زمینه طب بازساختی ایجاد مجموعه های سلولی چسبیده و سازمان یافته بدون یک ماتریکس حمایت کننده خارجی است. این چالش زمانی که پای تولید بافت های ضخیم و با اندازه بزرگ در میان باشد یا زمانی که این بافت ها باید شبیه بافت های طبیعی(مانند بافت قلبی یا غضروفی) باشند تا قابلیت عملکردی آن ها بهبود یابد، حادتر نیز می شود.

محققین این چالش ها را با استفاده از آهن ربا برای مجتمع کردن، سازماندهی کردن و تحریک آن ها که منجر به تولید بلوک های ساختاری بافتی می شود حل کرده اند. آن ها نانوذره های آهن ربایی را وارد سلول ها کرده اند که موجب می شود این لگوهای سلولی مغناطیسی با استفاده از یک آهن ربای خارجی حرکت کرده و به یکدیگر می چسبند. در این سیستم جدید که به صورت یک کشنده بافتی آهن ربایی عمل می کند، سلول های مغناطیسی شده روی یک ریز آهن ربا به دام می افتند و سپس یک آهن ربای ثانویه تجمعات سلولی را به سمت یکدیگر می کشد. حرکت دو آهن ربا می تواند بافت حاصل از تجمع این سلول ها را به سمت یکدیگر بکشد و فشرده می سازد.

برای تست این سیستم محققین از سلول های بنیادی جنینی استفاده کردند. ارزیابی ها نشان داد که وارد کردن نانوذره ها به درون این سلول های بنیادی روی عملکرد و ظرفیت تمایزی آن ها اثر نمی گذارد. این سلول های بنیادی مغناطیسی دارای عملکرد درون یک یک کشنده(stretcher) تست شدند و به موجب آن به سمت پیش سازهای سلولی قلبی تمایز یافتند که قابلیت ضربان داشتند. این نتایج نشان داد که فاکتورهای مکانیکی می توانند در تمایز سلولی نقش داشته باشند.

پایان مطلب/