به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه از نوعی تومور غدد بزاقی در موش ها استفاده شد. تومور غدد بزاقی، کارسینومای آدنوئید سیستیک (ACC) نامیده می شود. این نوع نادر از سرطان سالیانه 3000 تا 4000 نفر را مبتلا می کند؛ در غدد بزاقی اثرات خود را نشان می دهد و معمولا در مراحل پیشرفته ی بیماری قابل شناسایی  می باشد، به درمان مقاوم بوده و درمانی برای آن وجود ندارد. اُنکلوژیست ها غالبا ACC را بوسیله ی جراحی و رادیو درمانی معالجه می نمایند و بندرت از شیمی درمانی استفاده می کنند زیرا ACC بسیار دیر رشد می کند و شیمی درمانی زمانی بهترین اثر خود را دارد که سلول های سرطانی به سرعت تقسیم می شوند. محققان، تومور ACC را در معرض داروی جدیدی به نام  MI-773 به همراه سیس پلاتین قرار دادند . MI-773 مانع از ایجاد ارتباطات مولکولی می شود که بوجود آورنده ی سلول های توموری است و اثر خود را از طریق تاثیر بر p53 انجام می دهد. محققان معتقدند حساسیت به سیس پلاتین در سلول های سرطانی در ACC کم است. داروی سیس پلاتین در شرایط نرمال فعالیت نمی کند اما در صورت مقاوم نشدن سلول های توموری، در سلول های توموری فعال است.  از طرفی MI-773 نیز سلول های بنیادی سرطانی مقاوم تر را ایجاد می کند که باعث عود مجدد و متاستاز می شوند. تاثیر MI-773 بر روی p53 می تواند باعث القای مرگ سلول بنیادی سرطانی شود این در صورتی است که مقاومت به دارو ایجاد نشود به این صورت سلول توموری را کشته و از بین می برد. اگر p53 جهش یابد  MI-773نمی تواند سلول سرطانی را از بین ببرد و این جهش عمدتا باعث بی اثر شدن MI-773 می شود. اغلب تومورهای ACC از لحاظ p53 نرمال می باشند. به همین دلیل تومورهای ACC انتخاب مناسبی برای داروهای ترکیبی می باشند. سلول های سرطانی ACC بوسیله ی اعصاب منتقل می شوند و از طریق سلول های عصبی صورت به مغز منتقل می شود. تومورهای دیگر در حالت عادی توسط گردش خون متاستاز داده و در بدن پخش می شوند.

محققان دو نوع آزمایش مختلف برای پایش تومورهای ACC از لحاظ عود کنندگی و یا کاهش تومور در مدل موشی انجام دادند. در آزمایش اول، پس از جراحی و برداشت تومور، موش ها را در معرض ترکیبی از MI-773 و سیس پلاتین قرار دادند و 300 روز از لحاظ عود کنندگی تومور را پایش نمودند، تقریبا اندازه ی تمام تومورها از اندازه های کوچک به نزدیک صفر کاهش یافتند. در آزمایش دوم پس از برداشت تومورهای کوچک، در محل تومور برای یک ماه تنها MI-773 را قرار دادند تا واکنش تومور را از لحاظ حذف و یا عود و یا متاستاز بررسی نمایند. در نهایت مشاهده نمودند که 50 درصد تومور موش هایی که در معرض دارو قرار گرفته بعد از 300 روز عود نکرد و در مقایسه با گروه شاهد که تنها تومور برداشته شده بود و 64 درصد از آن ها پس از 300 روز عود نمودند مناسب تر بود.

با توجه به عملکرد دو داروی ذکر شده تصور بر این است که ترکیب این دو دارو تاثیر بهتری بر از بین رفتن کامل تومور خواهد داشت. یکی از موارد درگیر در این نتیجه این است که ACC اغلب پس از 10 سال عود می نماید اما مدت زمان پایش تومور در این مطالعه 300 روز بوده است هم چنین نحوه ی پاسخ سلول های انسانی به ترکیب این دو دارو هنوز مبهم است و علاوه بر این، دارو تنها زمانی می تواند موثر باشد که وضعیت p53 سلول نرمال باشد. اگر p53 جهش یابد (مانند سایر سرطان ها) این دارو بی اثر خواهد بود.

پایان مطلب/