به گزارش بنیان، سرطان در حال حاضر، دومین عامل مرگ و میر در جهان است. سرطان معده جزو سرطان‌های با مرگ‌ومیر بالا (در حدود 70 درصد) بوده که شیوع آن در مردان دو برابر زنان بوده و در کشورهای آسیای شرقی شیوع بیشتری دارد.

 

یکی از روش‌های درمان سرطان پرتودرمانی است که می‌توان برای بالا بردن بازده درمانی، از حساس‌کننده‌های پرتویی استفاده کرد. برخی از نانوذرات به دلیل بالا بردن سمیت سلولی با ایجاد استرس‌اکسیداتیو و افزایش رادیکال‌های آزاد درون سلول‌ها از جمله ROS (Reactive Oxygen Species)، قابلیت به‌کارگیری به‌عنوان حساس‌کننده را دارند. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر هم‌زمان نانوذره دی‌اکسید تیتانیوم و پرتو گاما بر رده سلولی سرطان معده انسانی، توسط هادی حسن زاده و همکارانش انجام شد.

 

پس از کشت رده سلولی سرطان معده در محیط آزمایشگاهی، این سلول‌ها به‌صورت هم‌زمان تحت تابش گاما با دوز Gy 2 و غلظت µg/ml 30 از کریستال‌های آناتاز و روتایل نانوذره دی‌اکسید تیتانیوم قرار گرفته و درصد بقای سلول‌ها توسط سنجش MTT محاسبه شد.

 

براساس یافته‌های این پژوهش، اعمال نانوذره به‌تنهایی به‌طور متوسط باعث کاهش 70 درصدی بقا در کلیه گروه‌های آزمایشی شد. سلول‌هایی که به‌طور هم‌زمان تحت اثر تابش و نانوذره قرار‌گرفته بودند، درصد بقای کمتری از سلول‌هایی که تنها تحت اثر تابش یا نانوذره بودند، داشتند. میزان این تأثیر وابسته به نوع کریستال و دوز نانوذره بود.

 

نانوذره دی‌اکسید تیتانیوم به دلیل ایجاد ROS و افزایش سمیت سلولی، باعث افزایش حساسیت سلول‌های سرطانی معده به تابش گاما می‌شود. کریستال آناتاز به‌دلیل داشتن ناحیه سطحی بزرگ‌تر و تولید بیشتر رادیکال‌آزاد، اثر شدیدتری نسبت به کریستال روتایل دارد. بنابراین می‌توان از این ذره به عنوان عامل حساس‌کننده پرتویی استفاده کرد.

 

این پژوهش در مجله دانشگاه علوم پزشکی ایلام منتشر شده است.

 

پایان مطلب/