به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تکنیکی که بتواند ردیابی طولانی مدت سرنوشت سلول ها بعد از انتقال میوکاردی را میسر سازد، می تواند به بهینه سازی کارایی سلول درمانی های قلبی کمک کند. با این حال، این رویکردها حتی در مدل های پیش بالینی و کارآزمایی های بالینی موفقیت آمیز نبوده است و نیاز ضروری به ایجاد استراتژی هایی است که بتوانند به صورت غیر تهاجمی و بی خطر به ارزیابی این سلول ها بعد از پیوند بپردازند.

در مطالعه جدید که با حمایت انستیتو سلامت ملی(NIH) صورت گرفته است، محققین با استفاده از فناوری ویرایش ژنوم CRISPR/Cas9، سیمپورتر سدیم/ید(NIS) رزوس را به سلول های بنیادی پرتوان القایی میمون ماکائوی رزوس(RhiPSCs) وارد کردند. کاردیومیوسیت های مشتق از این سلول های بنیادی پرتوان القایی مدیفه شده(NIS‐RhiPSC‐CMs)، مورفولوژی و ظاهری به طور کلی شبیه با کاردیومیوسیت های طبیعی را نشان دادند و زمانی که در معرض سطح فیزیولوژیک یدید سدیم قرار گرفتند، ویژگی الکتروفیزیولوژیک آن ها نیز بسیار مشابه بود. در ادامه مدل موشی انفارکته میوکاردی، بلافاصله بعد از القای انفارکته مورد تزریق بیش از دو میلیون NIS‐RhiPSC‐CMs قرار گرفت و از روش PET برای مونیتور کردن سلول های پیوند شده استفاده شد. نتایج نشان داد که وجود این NIS‐RhiPSC‐CMs در موش ها 8 تا 10 هفته بعد از تزریق قابل مشاهده بود. محققین بر این باورند که این پلت فرم تصویربرداری مولکولی مبتنی بر سیمپورتر سدیم/یدید قابل کاربرد در مدل های پیش بالینی جانوران بزرگ و هم چنین کارآزمایی های بالینی است.

پایان مطلب/