به گزارش پایگاه اطللاع رسانی بنیان، محققان موسسه Duke Health طی تحقیقاتی عنوان کردند که به نظر می‌رسد یک پاسخ ایمنی که احتمالا برای کمک به مبارزه با عفونت‌ها تکامل یافته است، مکانیسمی است که ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)  را به حالت نهفته سوق می‌دهد و در کمین سلول‌ها تنها برای فوران مجدد است. تیم تحقیقاتی بینش جدیدی در مورد فرآیند پنهان ماندن ارائه می‌دهد که HIV را به طور خاص مخفی می‌کند، اما می‌تواند در سایر عفونت‌های ویروسی نیز نقش داشته باشد. طبق گفته برایان آر. کالن، نویسنده ارشد، پروفسور دپارتمان، اچ‌آی‌وی به دلیل تعداد کمی از سلول‌های T که به‌طور پنهان آلوده به اچ‌آی‌وی شده‌اند و هم توسط داروهای ضد‌ویروسی و هم پاسخ ایمنی دست نخورده است، غیرقابل درمان باقی مانده است. بنا به گفته محققان این مطالعه، این سلول‌ها که عمر بسیار طولانی دارند، می‌توانند به‌طور خودبه‌خود از زمان نهفتگی خارج شده و حتی سال‌ها پس از عفونت شروع به تولید HIV کنند، بنابراین استفاده مادام‌العمر از داروهای ضد رتروویروسی ضروری است. منشأ این سلول‌های آلوده نهفته علیرغم تلاش‌های قابل‌توجه ناشناخته باقی مانده است.

نقش مجتمع پروتئینی SMC5/6

یافته‌های کالن و همکارانش بینش‌های مهمی را ارائه کرده و به مجموعه پروتئینی به نام SMC5/6 اشاره می‌کنند که در عملکرد و ترمیم کروموزوم سلول میزبان نقش دارد. HIV وارد بدن می‌شود، سلول‌های CD4+ T سیستم ایمنی را آلوده می‌کند، سپس یک مولکول DNA به طول ژنوم می‌سازد که در کروموزوم سلول میزبان ادغام شده و سپس برای تولید RNA و پروتئین‌های ویروسی کپی می‌شود. اگر این به اصطلاح پروویروس DNA از ادغام در DNA سلول میزبان جلوگیری کند، برای مثال توسط دارویی که این فرآیند را مسدود می‌کند، در این صورت قادر به ساخت هیچ گونه RNA و پروتئین ویروسی نیست و بی اثر می‌شود. در مقابل، پروویروس‌های DNA که قادر به ادغام هستند، معمولاً می‌توانند عفونت مولد HIV را هدایت کنند.

کالن و تیمش دریافتند که در تعداد کمی از سلول های آلوده، مجتمع پروتئینی SMC5/6 فرآیندی را آغاز می‌کند که پروویروس DNA را قبل از ادغام در کروموزوم سلول میزبان خاموش می‌کند. این پروویروس‌ها حتی پس از ادغام بی‌اثر می‌مانند و منجر به عفونت‌های نهفته می‌شوند، تا زمانی که به یک عفونت فعال فوران کنند. تحقیقات محققان این مطالعه نشان می‌دهد که تأخیر ناشی از هیچ‌ یک از ویژگی‌های ذاتی HIV آلوده‌کننده نیست، بلکه ناشی از یک اثر جانبی ناخوشایند یک پاسخ ایمنی ذاتی سلولی است که احتمالاً برای خاموش کردن DNA خارجی مهاجم تکامل یافته است. محققان دریافتند مولکولی که عملکرد خاموش کننده SMC5/6 را سرکوب می‌کند، نتایج امیدوارکننده‌ای را به عنوان یک استراتژی درمانی بالقوه نشان می‌دهد زیرا از ایجاد عفونت های نهفته HIV جلوگیری می‌کند. پروویروس های فعال شده مجدد نسبت به پاسخ های طبیعی سیستم ایمنی و داروهای ضد رتروویروس آسیب پذیر هستند. محققان عنوان کردند اگرچه درمان‌های ضدرتروویروسی می‌توانند بار ویروسی را در بیماران مبتلا به ایدز به زیر سطح تشخیص کاهش دهند، اما این داروها نمی‌توانند HIV-1 را ریشه کن کنند. در حالی‌که تلاش‌های قابل توجهی برای توسعه روش‌های درمانی انجام شده است که می تواند HIV-1 نهفته را فعال کند و به درمان‌های ضد رتروویروسی کمک کند بدن را از ویروس‌های عفونی پاک کند، این تلاش تاکنون در شناسایی داروهای موثر و غیرسمی شکست خورده است. مطالعه نشان دهنده یک گام بالقوه مهم در جهت دستیابی به این هدف است. طبق گفته سرپرست این تیم تحقیقاتی، واضح است که درک مکانیسمی که منجر به تأخیر HIV-1 می‌شود ممکن است بینش‌هایی را در مورد اینکه چگونه پروویروس های نهفته HIV-1 می‌توانند دوباره فعال شده و سپس از بین بروند، ارائه دهد.

درک بهتر از نحوه فرار HIV-1 از سیستم ایمنی

بر اساس نتاایج یک مطالعه جدید به سرپرستی آندرس فینزی، استاد دانشگاه مونترال و محقق در تحقیقات CHUM، نوع ویروسی که به عنوان مدلی برای مطالعه اثر آنتی‌بادی‌های غیرخنثی کننده علیه ویروس مسئول ایدز استفاده می‌شود، نقش مهمی دارد. مرکز. این مطالعه که در Cell Reports منتشر شده است، برای اولین بار در موش‌های انسانی شده نشان می‌دهد که بیان پروتئین ویروسی Vpu برای اجازه دادن به سلول‌های آلوده برای فرار از مکانیسم حذف شناخته شده به عنوان سمیت سلولی وابسته به آنتی بادی (ADCC) ضروری است. ازجمله، این مکانیسم که به خوبی در ادبیات علمی مستند شده است، توسط آنتی‌بادی‌های غیر خنثی کننده برای خلاص شدن از سلول‌های آلوده به ویروس استفاده می‌شود. برای تولید واکسنی علیه ویروس نقص ایمنی انسانی یا HIV-1، بسیاری از آزمایشگاه‌ها تولید همین دسته از آنتی‌بادی‌ها را برای جلوگیری از عفونت مطالعه می‌کنند. امروزه میلیون ها نفر با HIV-1 زندگی می‌کنند و دارای آنتی‌بادی‌های غیر خنثی کننده هستند. با این حال، این بیماری هنوز ریشه کن نشده است. اگر آنتی‌بادی‌ها تا این حد موثر هستند، چرا به نظر نمی‌رسد که کار کنند. این معما تمام آن چیزی بود که برای برانگیختن کنجکاوی دانشجوی دکترای UdeM، ژرمی پروست، اولین نویسنده این مطالعه و یکی از اعضای تیم تحت نظر Finzi، نویسنده اصلی مطالعه و یک کرسی تحقیقاتی کانادایی در ورودی رتروویروسی، لازم بود.

عدم بیان کشنده

سرپرست این تیم تحقیقاتی گفت: ما مشاهده کردیم که ویروس HIV-1 اصلاح شده مورد استفاده در برخی آزمایشات آزمایشگاهی Vpu را بیان نمی‌کند. با این حال، در ویروس طبیعی، این پروتئین در واقع نقش محافظ سلول آلوده را ایفا می‌کند. پس از بیان، به آن اجازه می‌دهد تا خود را تکثیر کند و با پرواز در زیر رادار سیستم ایمنی به محافظت از خود کمک می‌کند. در واقع، مطالعه به سرپرستی Prévost نشان می‌دهد که با بیان پروتئین Vpu در سلول‌های آلوده، آنتی‌بادی‌های غیرخنثی‌کننده زمان بسیار دشوارتری برای تشخیص این سلول‌ها در داخل بدن دارند. بنابراین دومی از پاسخ ADCC مخفی می‌شود. آزمایش‌های انجام‌شده در دانشکده پزشکی دانشگاه ییل توسط پریتی کومار، همکار فینزی، روی موش‌های انسانی‌شده که آنتی‌بادی‌های غیرخنثی‌کننده دریافت کردند، این مشاهدات را تأیید کرد. فقط حیوانات آلوده به ویروسی که در آن Vpu بیان نشده بود شاهد کاهش بار ویروسی خود بودند، برخلاف حیواناتی که توسط یک ویروس طبیعی آلوده شده بودند.

عدم تاثیر‌گذاری آنتی‌بادی در مقابله علیه HIV

در سال 2013، تیم آندرس فینزی قبلاً نشان داده بود که سلول‌های آلوده از پاسخ ADCC محافظت می‌شوند، زیرا پوشش ویروسی تحت تأثیر Vpu و پروتئین Nef، محافظ دوم، بسته باقی می‌ماند. سلول عفونی که کاملاً محافظت می‌شود، توسط آنتی بادی‌های مجاور پیدا نمی‌شود. طبق گفته محققان این مطالعه در آزمایشگاه، اگر Vpu در ویروسی که استفاده می‌کنید بیان نشود، پوشش سلول آلوده باز می‌شود. بدون محافظت، توسط آنتی‌بادی‌ها مورد حمله قرار می‌گیرد. این احتمالاً برخی از نتایج شگفت انگیز گزارش شده با آنتی‌بادی‌های غیر خنثی کننده را توضیح می‌دهد. در زندگی واقعی، HIV به لطف دو محافظ خود، Vpu و Nef، همیشه محافظت می‌شود. بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، در پایان سال 2021 بیش از 38 میلیون نفر با ویروس عامل ایدز زندگی می‌کردند. محققان بر این باورند که اطلاعات ارزشمند ارائه شده توسط این مطالعه باید در توسعه واکسن‌های آینده علیه HIV-1 و در استراتژی‌های ریشه‌کنی ویروس مورد توجه قرار گیرد.

پایان مطلب./