به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، عفونت حاد ویروس هپاتیت C (HCV) یک نگرانی بهداشت جهانی با تنوع جغرافیایی قابل توجهی در میزان بروز است. گزارش شده است که افرادی که روش‌های پزشکی ناایمن دریافت کرده‌اند، از داروهای تزریقی استفاده کرده و با ویروس نقص ایمنی انسانی زندگی کرده‌اند، بیشتر مستعد ابتلا به عفونت حاد HCV هستند. تشخیص عفونت حاد HCV به ویژه در بیماران دچار نقص ایمنی، عفونت مجدد و سوپر عفونت به دلیل مشکل در تشخیص سروتبدیل آنتی بادی ضد HCV و اسید ریبونوکلئیک HCV از پاسخ آنتی بادی منفی قبلی، چالش برانگیز است. 

همه گیرشناسی
داده‌های واقعی در مورد بروز عفونت HCV تنها در تعداد محدودی از کشورها در دسترس است، در حالی که برخی از مطالعات تلاش کرده‌اند تا میزان عفونت جدید HCV را از طریق مدل سازی بر اساس داده‌های منتشر شده تخمین بزنند. بروز عفونت HCV در سراسر جهان اخیراً به اوج خود رسیده است. در سال 2019، تعداد عفونت HCV جدید اکتسابی 1.5 میلیون نفر در هر برآورد توسط WHO گزارش شد. اگرچه شیوع جهانی عفونت HCV از نیمه دوم قرن بیستم کاهش یافته است، که با کاهش سالانه حدود 250000 مورد در طی سال‌های 2015-2019 نشان داده شده است، اما تغییرات جغرافیایی قابل توجهی وجود دارد. مناطق مدیترانه شرقی و اروپا دارای بالاترین میزان آلودگی هستند و سالانه 470000 (62.5 در هر 100000) و 300000 (61.8 در 100000) مورد را شامل می‌شود. در منطقه مدیترانه شرقی، رایج‌ترین راه‌های انتقال HCV، روش‌های پزشکی تهاجمی ناامن مانند انتقال خون و تزریق است. در منطقه اروپا، به ویژه اروپای شرقی، مصرف مواد مخدر تزریقی (IDU) بخش قابل توجهی از انتقال ویروس HCV را به خود اختصاص می‌دهد. علاوه بر این، مردان حدود 54.6 درصد از عفونت‌های جدید HCV را در سال 2019 تشکیل می‌دهند.

افرادی که اقدامات پزشکی ناایمن دریافت می‌کنند
انتقال خون ناامن به عنوان یک راه اصلی انتقال HCV در سطح جمعیت در نظر گرفته نمی‌شود، زیرا انتقال خون به اندازه سایر روش‌های پزشکی، مانند درمان دندانپزشکی رایج نیست. با این حال، نگرانی‌ها در مورد عفونت HCV از طریق انتقال خون در مناطق یا کشورهای توسعه نیافته یا در حال توسعه وجود دارد، جایی که شیوع HCV بالا و کیفیت غربالگری خون پایین تر از حد مطلوب است. بار بیماری جهانی (GDB) تخمین زده است که تعداد موارد عفونت‌های جدید HCV ناشی از تزریقات پزشکی ناایمن از 952111 تا 1867904 در سال 2000 و 157592 تا 315120 در سال 2010 بود. ویزیت‌های دندانپزشکی و همودیالیز ارتباط زیادی با عفونت‌های جدید HCV دارند. 

افراد تزریق کننده مواد مخدر (PWID)
از موارد تخمین زده شده عفونت HCV جدید در سال 2015، 23 درصد به IDU نسبت داده شده است. PWID ممکن است بیش از 60٪ از عفونت‌های جدید HCV را در کشورهای توسعه یافته تشکیل دهد. به طور خاص، بزرگسالان جوان کمتر از 30 سال (12.8-25.1 در هر 100 PY) و کسانی که زندانی شده‌اند (5.5-31.6 در 100 PY)، بیشترین میزان بروز HCV را نشان می‌دهند. در PWID جوان، خطر انقباض HCV بالاترین (133 در 100 PYs) در طول سال اول IDU است. علاوه بر این، یک متاآنالیز با ثبت 9235 PWID از 28 مطالعه، تفاوت جنسیتی را در خطر انقباض HCV نشان داد، با نرخ بروز تلفیقی 20.36 در هر 100 PY در زنان و 15.20 در هر 100 PY در مردان (خطر 1:1:1). اگرچه چنین تفاوتی عمدتاً با خطرات رفتاری و اجتماعی مختلف در بین PWID زن و مرد مرتبط است، مکانیسم‌های واقعی مبهم باقی می‌مانند و سایر واسطه‌های بالقوه عمدتاً بررسی نشده باقی می‌مانند.

افراد مبتلا به HIV (PLWH)
از سال 1990 تا 2014، زمانی که داروهای ضد ویروسی بدون اینترفرون (IFN) با اثر مستقیم (DAAs) در دسترس نبودند، مطالعه همکاری CASCADE، که 16 گروه را در سراسر اروپا، کانادا و استرالیا به کار گرفت، نشان داد که میزان بروز HCV در میان HIV- کاهش نمی‌یابد. یک متاآنالیز که گزارش‌های بین سال‌های 2000 تا 2019 را در مورد MSM HIV مثبت خلاصه می‌کند، نشان داد که بروز تلفیقی عفونت HCV 8.46 در هر 1000 PY بود. اگرچه بروز تلفیقی عفونت HCV 0.12 در 1000 PY در MSM HIV منفی بود و نه در پیشگیری از مواجهه قبل از HIV (PrEP)، این بروز به 14.80 در هر 1000 PY در افراد تحت PrEP افزایش یافت.

ارائه بالینی
پس از قرار گرفتن در معرض HCV، یک تا دو هفته قبل از تشخیص ریبونوکلئیک اسید (RNA) HCV سرم وجود دارد. در بیمارانی که علائم ایجاد می‌کنند، دوره کمون بین قرار گرفتن در معرض و شروع علائم بین 2 تا 12 هفته است. تقریباً 80٪ از افراد مبتلا به عفونت حاد HCV علائمی را نشان نمی‌دهند. 20 درصد باقیمانده ممکن است تب، خستگی، حالت تهوع، استفراغ، اسهال، درد شکم، ادرار تیره و زردی را نشان دهند. از آنجایی که علائم معمولاً خفیف و غیر اختصاصی هستند، تشخیص عفونت HCV در مرحله حاد دشوار است. افزایش آلانین ترانس آمیناز سرم (ALT)، که یک شاخص آسیب کبدی است، معمولاً بعد از چهار هفته پس از قرار گرفتن در معرض ویروس رخ می‌دهد. هپاتیت فولمینانت و نارسایی حاد کبد به ندرت در افراد مبتلا به عفونت حاد HCV رخ می‌دهد.

تشخیص
تشخیص عفونت حاد HCV همچنان چالش برانگیز است زیرا معیارهای استاندارد طلایی به خوبی تثبیت نشده‌اند. به طور کلی، عفونت حاد HCV به عنوان دوره زمانی 6 ماهه پس از مواجهه اولیه با HCV تعریف می‌شود. تبدیل سرمی آنتی بادی ضد HCV شواهد مستقیمی برای انقباض HCV فراهم می‌کند، اما دوره پنجره به طور قابل توجهی متفاوت است. به طور معمول، حدود 7 تا 8 هفته برای ایمونواسی آنزیمی نسل سوم (EIA-3) و 9 تا 10 هفته برای EIA-2 برای شناسایی آنتی بادی‌های ضد HCV از مواجهه اولیه با HCV طول می‌کشد. با این حال، زمان تبدیل سرمی آنتی بادی ضد HCV ممکن است تا 12 ماه یا حتی در بیماران PLWH، بیماران همودیالیزی یا بیمارانی که تحت پیوند عضو قرار می‌گیرند، 12 ماه یا حتی غایب باشد.

درمان عفونت مجدد HCV
در بیماران عمومی کم خطر مبتلا به HCV که با درمان ضد ویروسی به SVR12 می‌رسند، خطر عفونت مجدد HCV از 0.14 تا 0.185 در هر 100 PY است. طبق یک متاآنالیز اخیر، در PLWH، خطر عفونت مجدد HCV بسیار بیشتر بود (3.76 در هر 100 PY). PLWH MSM و آن‌هایی که اخیراً از مواد مخدر استفاده کرده‌اند، به ترتیب 6.01 و 5.49 در هر 100 PYs بروز عفونت مجدد داشتند. در PWID، خطر عفونت مجدد HCV در افرادی که اخیراً از مواد مخدر استفاده کرده‌اند، IDU و کسانی که OAT دریافت کرده‌اند به ترتیب 5.9، 6.2 و 3.8 در هر 100 PY بود. در حالی که بروز جهانی عفونت جدید HCV در بیماران همودیالیزی در سال 2015 1.2 درصد بود، یک نظرسنجی اخیر در تایوان نشان داد که خطر عفونت مجدد HCV در بیماران همودیالیزی 0.23 در هر 100 PY به دنبال اجرای غربالگری انبوه، افزایش مقیاس درمان و احتیاط جهانی است. 

زمان شروع درمان
در مورد زمان مداخله درمانی برای افراد مبتلا به عفونت حاد HCV اتفاق نظر وجود ندارد. امکان پاکسازی خودبخودی ویروسی، مزایای شروع زودهنگام درمان (براساس مقرون به صرفه بودن درمان جهانی DAA) و خطر انتقال HCV و همچنین عوارض بالقوه / مرگ و میر در صورت عدم ارائه درمانی، باید قبل از درمان در نظر گرفته شود. طبق دستورالعمل‌های انجمن آمریکایی مطالعه بیماری‌های کبد/انجمن بیماری‌های عفونی آمریکا (AASLD/IDSA) و انجمن اروپایی مطالعه کبد (EASL)، درمان DAA باید پس از تایید عفونت حاد ویروسی HCV انجام شود. در حالی که دستورالعمل‌های AASLD درمان عفونت حاد HCV را با همان رژیم‌های DAA توصیه می‌کند که برای عفونت مزمن HCV توصیه می‌شود، دستورالعمل‌های EASL پیشنهاد می‌کنند از GLE/PIB یا SOF/VEL به مدت هشت هفته برای مدیریت عفونت حاد HCV استفاده شود. 

چالش‌ها و چشم اندازهای آینده
از آنجایی که معیارهای تشخیصی استاندارد طلایی برای عفونت حاد HCV به خوبی تثبیت نشده است، برای تشخیص سریع عفونت جدید، عفونت مجدد یا سوپر عفونت HCV، پزشکان باید نسبت به این تشخیص بالقوه هوشیار باشند، به ویژه هنگامی که با بیمارانی با سطوح ALT به طور قابل توجهی بالا مواجه می‌شوند. علاوه بر این، سیاست‌های قیمت‌گذاری و پرداخت متناقض در سراسر کشورها ممکن است دسترسی جهانی و زودهنگام به درمان DAA را مختل کند. علاوه بر شناسایی زودهنگام و مداخله درمانی به موقع، راهبردهای بهداشت عمومی، مانند احتیاط جهانی، کاهش آسیب، رابطه جنسی ایمن، و نظارت ویروسی پس از SVR12 نیز باید برای کاهش موثر خطر انتقال HCV اجرا شوند.

پایان مطلب/