به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، بیشتر مردم اصطلاح آنفولانزای مرد را شنیده‌اند که به تمایل مردان به اغراق در شدت سرماخوردگی یا یک بیماری جزئی مشابه اشاره دارد. چیزی که بیشتر مردم ممکن است ندانند این است که، به طور کلی، زنان نسبت به مردان پاسخ ایمنی قوی‌تری نسبت به عفونت‌ها نشان می‌دهند. مردان بیشتر مستعد ابتلا به عفونت‌هایی هستند که از جمله HIV، هپاتیت B و پلاسمودیوم فالسیپاروم (انگل مسئول مالاریا) هستند. آنها همچنین می‌توانند علائم شدیدتری داشته باشند، با شواهدی که نشان می‌دهد در صورت ابتلا به هپاتیت B، سل و کامپیلوباکتر ژژونی (باکتری که باعث گاستروانتریت) و غیره می‌شوند، احتمال بیشتری دارد که در بیمارستان بستری شوند. اگرچه این ممکن است از برخی جهات برای زنان مثبت باشد، اما به این معنی است که زنان در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری‌های مزمن ناشی از سیستم ایمنی هستند که به عنوان بیماری‌های التهابی با واسطه ایمنی شناخته می‌شوند.

نبرد جنسیت ها

در هر مرحله از پاسخ ایمنی، از تعداد سلول‌های ایمنی گرفته تا درجه فعال‌سازی آنها (میزان آمادگی آنها برای پاسخ به چالش) و فراتر از آن، تفاوت‌هایی بین جنس‌ها وجود دارد. با این حال، داستان پیچیده تر از این است. سیستم ایمنی ما در طول زندگی ما تکامل می یابد و از تجربیات گذشته درس می‌گیرد، اما همچنین به چالش‌های فیزیولوژیکی پیری پاسخ می‌دهد. در نتیجه، تفاوت های جنسی در سیستم ایمنی را می‌توان از بدو تولد تا بلوغ تا بزرگسالی و پیری مشاهده کرد. بخش اول پاسخ به این سوال شامل کروموزوم X است. زنان دارای دو کروموزوم X و مردان دارای یک کروموزوم X و Y هستند. کروموزوم X دارای بیشترین تعداد ژن های مرتبط با ایمنی است. کروموزوم X همچنین دارای حدود 118 ژن از یک خانواده ژنی است که می‌توانند بیان ژن‌های دیگر را متوقف کنند یا نحوه ساخت پروتئین ها از جمله پروتئین های مورد نیاز برای ایمنی را تغییر دهند. این تنظیم کننده های ژن-پروتئین به عنوان microRNA شناخته می‌شوند و تنها دو ژن microRNA در کروموزوم Y وجود دارد. کروموزوم X به طور کلی دارای ژن های بیشتری (حدود 900) نسبت به کروموزوم Y (حدود 55) است، بنابراین سلول‌های ماده تکامل یافته‌اند تا یکی از کروموزوم‌های X خود را خاموش کنند. این مانند خاموش کردن کلید چراغ نیست، بلکه بیشتر شبیه استفاده از یک دیمر است. حدود 15 تا 25 درصد از ژن‌های کروموزوم X خاموش شده در هر لحظه در هر سلول مشخص می‌شوند. این بدان معناست که سلول‌های ماده اغلب می‌توانند ژن‌های مرتبط با ایمنی و تنظیم‌کننده‌های پروتئین ژنی را نسبت به مردان بیان کنند. این به طور کلی به معنای پاکسازی سریعتر عوامل بیماری زا در زنان نسبت به مردان است. دوم، مردان و زنان سطوح متفاوتی از هورمون‌های جنسی متفاوت دارند. پروژسترون و تستوسترون به طور گسترده برای محدود کردن پاسخ های ایمنی در نظر گرفته می‌شوند. در حالی که هر دو هورمون توسط مردان و زنان تولید می شوند، پروژسترون در زنان غیر یائسه نسبت به مردان در غلظت های بالاتری یافت می‌شود و تستوسترون در مردان بسیار بالاتر از زنان است. نقش استروژن، یکی از اصلی ترین هورمون‌های جنسی زنانه، پیچیده تر است. اگرچه استروژن به طور کلی پاسخ‌های ایمنی را تقویت می‌کند، اما سطوح آن در طول چرخه قاعدگی متفاوت است، در بارداری بالا و پس از یائسگی کم است. تا حدی به دلیل این عوامل ژنتیکی و هورمونی، بارداری و سال‌های بعد با افزایش پاسخ‌های ایمنی به چالش‌های خارجی مانند عفونت همراه است. این به عنوان یک ویژگی تکاملی در نظر گرفته شده است که از زنان و فرزندان متولد نشده آنها در دوران بارداری محافظت می‌کند و بقای مادر را در طول سال های پرورش کودک افزایش می‌دهد و در نهایت بقای جمعیت را تضمین می‌کند. این الگو را در گونه‌های دیگر از جمله حشرات، مارمولک ها، پرندگان و پستانداران نیز مشاهده می‌کنیم.

این همه به چه معناست؟

با افزایش پاسخ‌های ایمنی زنان به عفونت‌ها، خطر ابتلا به برخی بیماری‌ها و پاسخ‌های ایمنی طولانی مدت پس از عفونت افزایش می‌یابد. تخمین زده می‌شود که 75 تا 80 درصد از تمام بیماری‌های التهابی ناشی از سیستم ایمنی در زنان رخ می‌دهد. بیماری‌های شایع‌تر در زنان شامل مولتیپل اسکلروزیس، آرتریت روماتوئید، لوپوس، سندرم شوگرن و اختلالات تیروئید مانند بیماری گریوز است. در این بیماری‌ها، سیستم ایمنی بدن به طور مداوم در حال مبارزه با چیزی است که به عنوان یک عامل خارجی می‌بیند. با این حال، اغلب این تهدید درک شده یک عامل خارجی نیست، بلکه سلول‌ها یا بافت‌های میزبان است. این منجر به آسیب بافت، درد و بی حرکتی می‌شود. زنان همچنین مستعد التهاب مزمن به دنبال عفونت هستند. به عنوان مثال، پس از عفونت با ویروس اپشتین بار یا بیماری لایم، ممکن است به سندرم خستگی مزمن مبتلا شوند، بیماری دیگری که زنان را بیشتر از مردان تحت تاثیر قرار می‌دهد. این یکی از توضیح‌های احتمالی برای افزایش خطر ابتلا به کووید طولانی در میان زنان پیش از یائسگی پس از عفونت با SARS-CoV-2، ویروسی است که باعث کووید می‌شود. تحقیقات همچنین وجود آنتی بادی‌های خودکار (آنتی بادی‌هایی که به میزبان حمله می‌کنند) در بیماران مبتلا به کووید طولانی مدت نشان داده است که نشان می‌دهد ممکن است یک بیماری خود ایمنی باشد. از آنجایی که زنان بیشتر مستعد ابتلا به شرایط خودایمنی هستند، این به طور بالقوه می‌تواند سوگیری جنسی مشاهده شده را توضیح دهد. با این حال، دلایل دقیق ابتلا به کووید طولانی مدت و دلیلی که زنان ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار بگیرند، هنوز مشخص نشده است. این تصویر تاریکی را به تصویر می‌کشد، اما همه اینها خبر بدی نیست. زنان معمولاً نسبت به چندین عفونت رایج (به عنوان مثال، آنفولانزا، سرخک، اوریون، سرخجه، هپاتیت A و B) واکسن بهتری نشان می‌دهند و سطوح آنتی‌بادی بالاتری نسبت به مردان تولید می‌کنند. یک مطالعه نشان داد که زنانی که با نصف دوز واکسن آنفولانزا واکسینه شده بودند، در مقایسه با مردانی که با دوز کامل واکسینه شده بودند، همان مقدار آنتی بادی تولید کردند. با این حال، این پاسخ‌ها با افزایش سن زنان و به ویژه پس از یائسگی کاهش می‌یابد. همه این‌ها نشان می‌دهند که هنگام طراحی مطالعاتی که سیستم ایمنی را بررسی می‌کنند و بیماران مبتلا به بیماری‌های مرتبط با ایمنی را درمان می‌کنند، توجه به جنسیت ضروری است.

پایان مطلب./