به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، دانشمندان در حال بررسی پتانسیل این سلول‌ها برای ایجاد درمان‌های ایمن و مؤثر هستند که ممکن است روزی علائم بیماری پارکینسون را کاهش دهند. جالب است که توسعه سلول‌های iPS جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی را در سال ۲۰۱۲ برای شینیا یاماناکا به ارمغان آورد. این نوع سلول‌های بنیادی به طور مستقیم از بافت بالغ گرفته می‌شوند و با سلول‌های بنیادی جنینی ارتباطی ندارند. دو آزمایش بالینی جدید (فازهای اول و دوم)، که هر دو در مجله نیچر منتشر شده‌اند، ایمنی و پتانسیل فواید پیوند سلول‌های اولیه تولیدکننده دوپامین را که از انواع خاصی از سلول‌های بنیادی مشتق شده‌اند، ارزیابی کرده‌اند. یک مطالعه که در ژاپن انجام شد، سلول‌های iPS را بررسی کرد که از خون یک فرد سالم بالغ استخراج شده بودند. مطالعه دیگر که در ایالات متحده و کانادا انجام شد، از رده سلول‌های بنیادی جنینی انسانی (hES) استفاده کرد که در سال ۱۹۹۸ توسعه یافته بودند.

بیماری پارکینسون (PD) و سلول درمانی

بیماری پارکینسون (PD) از دست رفتن تدریجی نورون‌هایی که دوپامین تولید می‌کنند، ناشی می‌شود. دوپامین برای حرکت، خلق و خو و انگیزه شما حیاتی است. جستجو برای درمان‌های مؤثر که از دست رفتن دوپامین را هدف قرار دهند، شامل تحقیق در زمینه سلول‌های بنیادی است. استفاده از بافت‌هایی که می‌توانند به نورون‌های دوپامین تبدیل شوند. با این حال، مطالعات قبلی در زمینه سلول‌های بنیادی نتایج مختلطی برای بیماری پارکینسون به دنبال داشتند و تلاش‌ها برای پیوند سلول‌های بنیادی به مغز موفقیت‌آمیز نبوده‌اند. راه جدیدی از امکانات در حال ظهور است که شامل سلول‌های بنیادی پرتوان القایی (iPS) و سلول‌های بنیادی جنینی انسانی (hES) است. این نوع سلول‌های بنیادی قابلیت منحصر به فردی دارند که می‌توانند به هر نوع سلول در بدن تبدیل شوند و منبعی بالقوه و بی‌پایان برای تولید نورون‌های دوپامین از دست رفته در بیماری پارکینسون فراهم می‌کنند.

شیوه مطالعاتی

این آزمایش‌ها شامل ۱۹ نفر مبتلا به بیماری پارکینسون بودند که ۷ نفر در مطالعه iPS و ۱۲ نفر در مطالعه hES شرکت کردند. هر شرکت‌کننده سلول‌هایی را دریافت کرد که در مسیر تبدیل شدن به نورون‌های دوپامین تولیدکننده بودند، این سلول‌ها از سلول‌های iPS یا hES استخراج شده و به طور مستقیم به ناحیه‌ای از مغز که مسئول حرکت است (به نام پوتامن) پیوند زده شدند. هر دو مطالعه به طور تصادفی شرکت‌کنندگان را به دو گروه تقسیم کردند: نیمی از آن‌ها دوز بالاتری از سلول‌ها و نیمی دوز کمتری دریافت کردند. تمام شرکت‌کنندگان داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی دریافت کردند تا از حمله سیستم ایمنی بدن به سلول‌های جدید تولیدکننده دوپامین جلوگیری شود.

نتایج مطالعه

تمرکز اصلی این آزمایش‌ها نظارت بر ایمنی روش و پیگیری مشکلاتی بود که ۱۸ تا ۲۴ ماه پس از پیوند پیش آمد. با خوش‌بینی، نتایج نشان داد که هیچ حادثه منفی جدی در هیچ یک از مطالعات به طور مستقیم مرتبط با پیوند سلول‌ها مشاهده نشد. تصاویر رزونانس مغناطیسی (MRI) نشان داد که هیچ علامتی از تشکیل تومور ناشی از سلول‌های پیوندی وجود ندارد. علاوه بر این، هیچ مشکلی در هیچ یک از مطالعات با حرکات غیرارادی (دیسکینزی‌ها) ناشی از سلول‌های پیوندی که یکی از نگرانی‌های مطالعات سلولی قبلی بوده‌اند، مشاهده نشد. علاوه بر ایمنی، محققان همچنین تغییرات در علائم شرکت‌کنندگان و توانایی مغز آن‌ها در تولید دوپامین را پیگیری کردند. بیشتر شرکت‌کنندگان همچنان داروهای PD خود را مصرف می‌کردند. برای شرکت‌کنندگانی که سلول‌های iPS دریافت کردند، از بین ۶ نفر که ارزیابی کامل‌تری داشتند (یک نفر به دلیل ابتلا به COVID-19 از مطالعه خارج شد)، بیشتر آن‌ها بهبودهای قابل توجهی در علائم حرکتی خود نشان دادند. چهار نفر از شرکت‌کنندگان در مقیاس استاندارد برای ارزیابی علائم حرکتی بیماری پارکینسون وقتی که از داروهای خود استفاده نمی‌کردند، بهبود نشان دادند و پنج نفر در مقیاس ارزیابی بیماری پارکینسون هنگامی که دارو مصرف می‌کردند، بهبود داشتند. علاوه بر این، اسکن‌های مغزی با استفاده از یک ردیاب تخصصی که تولید دوپامین را شناسایی می‌کند، نشان داد که فعالیت دوپامین در ناحیه کلیدی مغز به نام پوتامن به طور متوسط ۴۴.۷٪ افزایش یافته است، که افزایش‌های بیشتری در افرادی که دوز بالاتری از سلول‌های پیوندی دریافت کرده بودند، مشاهده شد. در حالی که دیگر معیارها تغییرات ملایم‌تری نشان دادند، نتایج کلی امیدوارکننده بود. برای شرکت‌کنندگانی که سلول‌های hES دریافت کردند، محققان همچنین نشانه‌هایی از این که درمان ممکن است مؤثر باشد، مشاهده کردند. اسکن‌های مغزی که ۱۸ ماه پس از پیوند گرفته شدند نشان دادند: افزایش فعالیت در پوتامن، که نشان می‌دهد سلول‌های پیوندی ممکن است زنده مانده و به طور بالقوه عملکرد داشته باشند.

نکات برجسته

دو مطالعه ۱۹ نفر مبتلا به بیماری پارکینسون را ثبت‌نام کردند و سلول‌های پیش‌ساز مشتق شده از سلول‌های بنیادی را در مسیر تبدیل شدن به نورون‌های دوپامین تولیدکننده به طور مستقیم به ناحیه‌ای از مغز به نام پوتامن پیوند دادند. هر دو مطالعه از رده‌های سلولی بنیادی موجود استفاده کردند، به این معنی که نیازی به اهدا بافت جدید نبود. هر دو مطالعه بهبود علائم حرکتی بیماری پارکینسون را در بیشتر شرکت‌کنندگان مشاهده کردند. اسکن‌های مغزی نشان دادند که فعالیت در ناحیه مغز پس از پیوند سلول‌ها افزایش یافته است، که نشان می‌دهد سلول‌ها زنده مانده و احتمالاً عملکرد دارند. مطالعه سلول‌های iPS نشان داد که به طور متوسط ۴۴.۷٪ افزایش در فعالیت دوپامین وجود دارد، با افزایش‌های بیشتر در افرادی که دوز بالاتری از سلول‌ها دریافت کرده‌اند. هیچ توموری تشکیل نشد و هیچ مشکل دیگری ۱۸ ماه پس از پیوند مشاهده نشد.

اهمیت یافته‌های کسب شده

به طور کلی، نکته اصلی از این مطالعات این است که به نظر می‌رسد تحقیق در زمینه سلول‌های بنیادی می‌تواند بدون عوارض جانبی جدی انجام شود. علاوه بر این، این مطالعات همچنین احتمال می‌دهند که درمان‌های سلول بنیادی ممکن است به افراد مبتلا به بیماری پارکینسون کمک کنند تا علائم خود را مدیریت کنند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تأیید ایمنی و اثربخشی این درمان‌ها به‌ویژه در مطالعات بزرگ‌تر و بلندمدت مورد نیاز است،. علاوه بر این، در حالی که این مطالعات ممکن است دوباره درها را برای تحقیق در زمینه سلول‌های بنیادی مرتبط با بیماری پارکینسون باز کرده باشد، مهم است بدانید که درمان‌های سلول بنیادی به علائم حرکتی بیماری پارکینسون مربوط می‌شوند، نه علائم غیر حرکتی. به طور خلاصه، این مطالعات احتمالاً باعث آغاز تحقیقات جدیدی در زمینه درمان‌های سلول بنیادی به عنوان یک درمان امیدوارکننده برای بیماری پارکینسون خواهد شد.

این یافته‌ها برای افرادی که اکنون مبتلا به بیماری پارکینسون هستند چه معنایی دارد؟

این پیشرفت یک خط تحقیقاتی جدید را برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون امروز ارائه می‌دهد. مدت‌ها بود که درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی به عنوان یک گزینه درمانی ایمن با پتانسیل مدیریت علائم در نظر گرفته نمی‌شدند. با این حال، درمان‌های سلول بنیادی هنوز درمانی اثبات شده برای بیماری پارکینسون نیستند. با توجه به نتایج امیدوارکننده مطالعات سلول‌های iPS یا hES، احتمالاً مطالعات مشابهی در آینده نزدیک خواهیم داشت. اگر مطالعه‌ای در زمینه سلول‌های بنیادی برای شما جالب است، بهتر است با پزشک متخصص بیماری پارکینسون خود در این زمینه مشورت کنید و پروتکل مطالعه و رضایت‌نامه آن را برای بررسی با پزشک خود به اشتراک بگذارید. اگر مطالعه‌ای این اسناد را ارائه ندهد، این باید یک علامت هشدار باشد. مهم‌تر از همه، هیچ هزینه‌ای نباید برای شرکت در یک آزمایش بالینی، از جمله آزمایش‌های سلول‌های بنیادی، دریافت شود.

پایان مطلب/.