به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی بنیان، مطالعه‌ای که در نشریه Journal of Personalised Medicine منتشر شده، به بررسی نقش شکنندگی (Frailty) به‌عنوان یک عامل پیش‌بینی‌کننده مستقل مرگ‌ومیر در بیماران مبتلا به سپسیس پرداخته است، این تحقیق به سرپرستی آلکجاندرو اینتریان و همکارانش از بیمارستان دانشگاهی لا پرینسا در مادرید نشان می‌دهد که شکنندگی، همراه با سن، کم‌خونی و برخی بیماری‌های زمینه‌ای، بر مرگ‌ومیر در بیمارستان و 12 ماهه تأثیر دارد، با تحلیل داده‌های 547 بیمار بین سال‌های 2016 تا 2018، این مطالعه بر نیاز به ارزیابی شخصی‌سازی‌شده در مدیریت سپسیس تأکید دارد، این یافته‌ها می‌توانند به بهینه‌سازی تخصیص منابع درمانی و بهبود پیش‌آگهی کمک کنند، اهمیت این موضوع با توجه به افزایش جمعیت سالمند دوچندان است، همچنین این مطالعه می‌تواند به آگاهی‌بخشی عمومی کمک کند، آموزش جوامع محلی می‌تواند تأثیر مثبتی داشته باشد، این رویکرد می‌تواند به کاهش بار بیماری کمک کند.

اهمیت سپسیس و نیاز به رویکرد شخصی‌سازی‌شده
سپسیس یک نارسایی اندام تهدیدکننده زندگی ناشی از پاسخ میزبان به عفونت است که طبق تعریف Sepsis-3، با امتیاز SOFA ≥ 2 همراه است و مرگ‌ومیر بیش از 10% را به دنبال دارد، در موارد شوک سپتیک این نرخ به بیش از 40% می‌رسد، برنامه‌هایی مانند Sepsis Code که در بیمارستان لا پرینسا اجرا شده، تشخیص زودهنگام و مدیریت سیستماتیک را بهبود داده‌اند، با این حال، سپسیس به دلیل تنوع پاسخ‌های میزبان، نیازمند رویکردی فراتر از درمان یکسان است، ابزارهایی مانند SOFA شدت نارسایی اندام را ارزیابی می‌کنند، اما وضعیت سلامت پیشین بیمار را نادیده می‌گیرند، این مطالعه با در نظر گرفتن شکنندگی، کم‌خونی و شاخص کمدیتی چارلسون (CCI)، به پر کردن این شکاف کمک می‌کند، این رویکرد می‌تواند به تصمیم‌گیری‌های بالینی دقیق‌تر منجر شود، همچنین می‌تواند به کاهش بار اقتصادی بیمارستان‌ها کمک کند، این موضوع در کشورهای با جمعیت سالمند مانند ژاپن و اروپا بسیار حیاتی است.

روش‌شناسی و یافته‌ها
این مطالعه مشاهده‌ای و بازنگری‌شده داده‌های برنامه Sepsis Code را از سال‌های 2016 تا 2018 تحلیل کرد، 547 بیمار با معیارهای Sepsis-3 وارد مطالعه شدند، متغیرهایی مانند سن، CCI، شکنندگی (بر اساس مقیاس Rockwood Clinical Frailty Scale ≥ 5)، کم‌خونی و امتیاز SOFA در 24 ساعت اول بررسی شدند، نتایج نشان داد که شکنندگی (OR 2.45، p < 0.05)، SOFA ≥ 4 (OR 2.13، p < 0.05)، سن (OR 1.98، p < 0.05)، کم‌خونی (OR 1.85، p < 0.05) و بیماری‌هایی مانند بیماری قلبی ایسکمیک (OR 2.34)، بیماری کبدی شدید (OR 3.62) و سرطان متاستاتیک (OR 3.14) با مرگ‌ومیر مرتبط بودند، بیماران شکننده کمتر به ICU منتقل شدند، این یافته‌ها پتانسیل ادغام در مدل‌های پیش‌بینی را دارند، این داده‌ها می‌توانند به برنامه‌ریزی درمانی کمک کنند، همچنین می‌توانند به شناسایی الگوهای منطقه‌ای کمک کنند.

مکانیسم‌ها و نقش شکنندگی
شکنندگی با کاهش ذخیره عملکردی و پاسخ ضعیف به استرس‌ها، از طریق تغییرات التهابی و ایمونوسنس، خطر مرگ را افزایش می‌دهد، این وضعیت در 40% بیماران بالای 75 سال در ICU دیده می‌شود، کم‌خونی ممکن است با التهاب مزمن یا سوءتغذیه مرتبط باشد و نارسایی چندارگانی را تشدید کند، بیماری‌های زمینه‌ای مانند سرطان متاستاتیک با پیش‌آگهی ضعیف، تصمیم‌گیری برای مداخلات تهاجمی را تحت تأثیر قرار می‌دهند، این عوامل نشان می‌دهند که ارزیابی جامع وضعیت پیشین، می‌تواند به تخصیص بهینه منابع کمک کند، این مکانیسم‌ها نیاز به تحقیقات بیشتر را برجسته می‌سازند، همچنین می‌توانند به شناسایی بیماران پرخطر کمک کنند، استرس‌های روانی نیز می‌توانند این اثرات را تشدید کنند، این عوامل می‌توانند به بیماری‌های مزمن دیگر منجر شوند.

کاربردهای بالینی و سیاست‌گذاری
این یافته‌ها می‌توانند به پیش‌بینی مرگ‌ومیر و تصمیم‌گیری برای پذیرش ICU کمک کنند، ادغام مقیاس‌های شکنندگی در پروتکل‌های سپسیس می‌تواند مدیریت را شخصی‌سازی کند، سیاست‌های بهداشتی باید آموزش کادر پزشکی را برای شناسایی شکنندگی تقویت کنند، توسعه مدل‌های پیش‌بینی مبتنی بر داده‌های این مطالعه می‌تواند به کاهش مرگ‌ومیر کمک کند، سرمایه‌گذاری در مراقبت‌های پیشگیرانه برای سالمندان ضروری است، این رویکرد می‌تواند بار اقتصادی بیمارستان‌ها را کاهش دهد، همکاری بین‌المللی می‌تواند این دانش را گسترش دهد، همچنین می‌تواند به توسعه راهنما‌های بالینی کمک کند، برنامه‌های غربالگری گسترده نیز می‌توانند مؤثر باشند، این اقدامات می‌توانند به بهبود کیفیت زندگی کمک کنند.

چالش‌ها و جهت‌گیری‌های آینده
محدودیت این مطالعه به یک مرکز و داده‌های بازنگری‌شده است که تعمیم‌پذیری را محدود می‌کند، تنوع بیشتر در جمعیت و داده‌های طولی می‌تواند نتایج را بهبود دهد، تأثیر عوامل محیطی مانند تغذیه نیز باید بررسی شود، تحقیقات آینده می‌توانند اثرات مداخلات زودهنگام را ارزیابی کنند، توسعه ابزارهای دیجیتال برای ارزیابی شکنندگی می‌تواند مفید باشد، همکاری بین‌المللی می‌تواند داده‌های متنوع‌تری فراهم کند، این چالش‌ها نیاز به حمایت مالی و زیرساختی را نشان می‌دهند، آموزش مداوم جامعه پزشکی نیز ضروری است، این آموزش‌ها می‌توانند به بهبود مراقبت‌ها کمک کنند، همچنین نیاز به فرهنگ‌سازی عمومی احساس می‌شود، این فرهنگ‌سازی می‌تواند به پیشگیری کمک کند.

نوآوری‌ها و گسترش برنامه‌ها
استفاده از هوش مصنوعی برای تحلیل داده‌های شکنندگی می‌تواند دقت پیش‌بینی را افزایش دهد، ایجاد برنامه‌های موبایلی برای غربالگری اولیه می‌تواند دسترسی را بهبود بخشد، استفاده از telemedicine برای نظارت بر بیماران شکننده مفید است، این نوآوری‌ها می‌توانند به کاهش هزینه‌ها کمک کنند، همکاری با سازمان‌های بهداشتی می‌تواند آموزش را گسترش دهد، توسعه کمپین‌های آگاهی‌بخشی برای سالمندان می‌تواند پیشگیری را تقویت کند، این اقدامات می‌توانند به یک سیستم مراقبتی بهتر منجر شوند، همچنین می‌توانند به کاهش نابرابری‌های بهداشتی کمک کنند، فناوری‌های پوشیدنی نیز می‌توانند نقش داشته باشند، این فناوری‌ها می‌توانند به پایش مداوم کمک کنند.

توسعه زیرساخت‌ها و نوآوری‌های جدید
ساخت کلینیک‌های سیار مجهز به فناوری‌های مدرن می‌تواند به مناطق دوردست خدمات ارائه دهد، برنامه‌های آموزشی در مدارس می‌تواند آگاهی نسل جوان را افزایش دهد، همکاری با سازمان‌های خیریه می‌تواند منابع مالی را تأمین کند، این اقدامات می‌توانند به کاهش نابرابری‌های جغرافیایی کمک کنند، استفاده از حسگرهای پوشیدنی برای پایش علائم حیاتی می‌تواند زودهنگام تشخیص دهد، این فناوری‌ها می‌توانند به مدیریت بهتر بیماران کمک کنند، سرمایه‌گذاری در تحقیقات ژنتیکی می‌تواند عوامل خطرساز را شناسایی کند، این رویکرد می‌تواند به پیشگیری فعال منجر شود، همچنین می‌تواند به توسعه درمان‌های نوین کمک کند، زیرساخت‌های دیجیتال نیز می‌توانند نقش کلیدی داشته باشند.

همکاری‌های بین‌المللی و آگاهی‌بخشی
همکاری با سازمان جهانی بهداشت می‌تواند استانداردهای جهانی را بهبود بخشد، ایجاد پایگاه داده‌های مشترک می‌تواند داده‌های گسترده‌تری فراهم کند، کمپین‌های رسانه‌ای می‌توانند آگاهی عمومی را افزایش دهند، این تلاش‌ها می‌توانند به تغییر رفتارهای پرخطر کمک کنند، آموزش خانواده‌ها در مراقبت از سالمندان می‌تواند تأثیر مثبتی داشته باشد، این همکاری‌ها می‌توانند به توسعه سیاست‌های فراگیر منجر شوند، استفاده از فناوری‌های بلاک‌چین می‌تواند امنیت داده‌ها را تضمین کند، این نوآوری‌ها می‌توانند اعتماد عمومی را تقویت کنند، همچنین می‌توانند به تبادل دانش علمی کمک کنند، شبکه‌های اجتماعی نیز می‌توانند در این زمینه مفید باشند.

گسترش آموزش و زیرساخت‌های محلی
آموزش پرستاران در مناطق روستایی می‌تواند دسترسی به مراقبت را بهبود بخشد، ایجاد مراکز آموزشی محلی برای سالمندان می‌تواند آگاهی را افزایش دهد، توسعه زیرساخت‌های ارتباطی مانند اینترنت پرسرعت می‌تواند telemedicine را تسهیل کند، این اقدامات می‌توانند به کاهش شکاف‌های بهداشتی کمک کنند، همکاری با دولت‌های محلی می‌تواند بودجه‌های لازم را تأمین کند، این برنامه‌ها می‌توانند به تقویت سیستم بهداشت عمومی منجر شوند، استفاده از روبات‌های پزشکی برای پایش بیماران می‌تواند نوآوری جدیدی باشد، این فناوری‌ها می‌توانند به کاهش خطاهای انسانی کمک کنند، همچنین می‌توانند به مدیریت زمان در بیمارستان‌ها کمک کنند.

برنامه‌های پیشگیرانه و ارزیابی مداوم
ایجاد برنامه‌های تغذیه‌ای برای سالمندان می‌تواند شکنندگی را کاهش دهد، ارزیابی منظم وضعیت سلامت در کلینیک‌ها می‌تواند ریسک‌ها را شناسایی کند، توسعه کارگاه‌های آموزشی برای کادر پزشکی می‌تواند مهارت‌ها را بهبود بخشد، این برنامه‌ها می‌توانند به پیشگیری فعال کمک کنند، استفاده از داده‌های بزرگ برای تحلیل الگوهای بیماری می‌تواند مفید باشد، این تحلیل‌ها می‌توانند به پیش‌بینی اپیدمی‌ها کمک کنند، همکاری با دانشگاه‌ها می‌تواند تحقیقات را تقویت کند، این تلاش‌ها می‌توانند به یک سیستم مراقبتی جامع منجر شوند، همچنین می‌توانند به کاهش فشار بر سیستم‌های بهداشتی کمک کنند.

نتیجه‌گیری
این مطالعه نشان داد که شکنندگی به‌عنوان یک پیش‌بینی‌کننده مستقل مرگ‌ومیر در سپسیس عمل می‌کند، این یافته‌ها بر اهمیت ارزیابی وضعیت پیشین در مدیریت سپسیس تأکید دارند، مداخلات هدفمند و مدل‌های پیش‌بینی می‌توانند نتایج را بهبود بخشند، این پژوهش امید به کاهش مرگ‌ومیر و بهینه‌سازی منابع را افزایش می‌دهد، ادغام این دانش با فناوری‌های نوین می‌تواند تحول بزرگی ایجاد کند، این رویکرد می‌تواند به مراقبت‌های عادلانه‌تر منجر شود، همچنین می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کند، این نتایج می‌توانند به یک انقلاب در مراقبت‌های بحرانی منجر شوند، این تحول می‌تواند به سلامت جهانی کمک کند.
پایان مطلب/.