به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، یک مطالعه منتشر شده در مجله Nature Communications نشان می‌دهد که عفونت آبله میمون (MPOX)  پاسخ آنتی بادی ضد ویروسی مشابه واکسیناسیون آبله را القا می‌کند.

پیش زمینه

آبله میمون (Monkeypox) یک بیماری عفونی واگیرا ناشی از ویروس آبله میمون است که می‌تواند در برخی از جانوران و نیز انسان ایجاد شود. نشانه‌های آن با تب، سردرد، دردهای ماهیچه‌ای، لنفادنوپاتی و احساس خستگی آغاز می‌شود و به دنبال آن دانه‌هایی ایجاد می‌شوند که تاول‌ها و پوسته‌ها را روی آن ایجاد می‌کند. زمان قرار گرفتن در معرض تا شروع نشانه‌ها حدود ۱۰ روز است. مدت زمان نشانه‌های بیماری معمولاً دو تا چهار هفته است. MPOX یک ویروس زئونوز متعلق به جنس ارتوپاکس‌ ویروس (Orthopoxvirus) است. (بیماری مشترک انسان و جانوران یا زئونوز، به بیماری‌های عفونی گفته می‌شود که بین جانوران (عموما مهره‌داران) و انسان قابل انتقال هستند. اغلب این واژه به‌طور اختصاصی برای بیماری‌هایی که از دیگر گونه‌های جانوران منشأ می‌گیرند و به انسان منتقل می‌شوند به کار می‌رود.) سایر اعضای این جنس شامل ویروس واکسینیا، ویروس واریولا و ویروس آبله گاوی هستند. ویروس واریولا عامل بیماری‌زای عفونت آبله است و ویروس واکسینیا ستون فقرات اکثر واکسن‌های آبله است. ویروس واکسینیا (Vaccinia virus یا VACV یا VV) یک ویروس بزرگ، پیچیده، دارای پوشش ویروس و متعلق به خانواده ویروس‌های آبله یا پاکس‌ویروس‌ها است. پس از ریشه کنی جهانی ویروس آبله در سال 1980، واکسیناسیون معمول آبله با ویروس واکسن در سراسر جهان متوقف شد. با توجه به کاهش ایمنی واکسن در طول زمان، جمعیت جهان همچنان در معرض خطر عفونت‌های ویروس آبله هستند. این خطر برای متولدین پس از سال 1980 حتی بیشتر است و بنابراین نمی‌توانند واکسن آبله را دریافت کنند. ویروس MPOX در ابتدا فقط در کشورهای مرکز و غرب آفریقا بومی ‌بود. در اوایل سال 2022، تعدادی از موارد MPOX بدون سابقه سفر قبلی به مناطق بومی MPOX در بریتانیا شناسایی شده است. پس از آن، موارد مشابه در سایر کشورهای غیر بومی از جمله ایالات متحده نیز شناسایی شده است. تا به امروز، بیش از 80 هزار مورد عفونت MPOX در سراسر جهان شناسایی شده است که اکثریت آن در مردانی است که با مردان رابطه جنسی دارند. برای کنترل شیوع اخیر عفونت MPOX، آژانس‌های بهداشت عمومی‌در سراسر جهان واکسن‌های آبله مانند IMVANEX و ACAM2000 را به جمعیت‌های پرخطر ارائه کرده‌اند. با توجه به منابع موجود، آنتی بادی‌های القا شده توسط این واکسن‌ها تا 35 سال پس از واکسیناسیون قابل تشخیص باقی می‌مانند. در این مطالعه، دانشمندان پاسخ آنتی بادی و تشخیص آنتی ژن ناشی از عفونت MPOX و واکسیناسیون آبله را تعیین و مقایسه کردند. به طور خاص، آن‌ها یک آرایه جامع از سنجش‌های ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISAs) را برای مطالعه آنتی‌بادی‌های ناشی از ویروس آبله با استفاده از 24 ویروس MPOX و 3 آنتی‌ژن نوترکیب ویروس واکسینیا ایجاد کرده‌اند.

تشخیص آنتی ژن

نمونه‌های سرم جمع‌آوری ‌شده از افراد واکسینه شده یا آلوده به MPOX با استفاده از مجموعه‌ای از ۲۷ آنتی‌ژن ویروس آبله مورد آزمایش قرار گرفتند. یافته‌ها نشان داد که یک دوز واحد از واکسن IMVANEX باعث ایجاد تیتر آنتی بادی پایین علیه تعداد محدودی از آنتی ژن‌های MPOX می‌شود. با این حال، تیتر آنتی بادی علیه تعدادی از آنتی ژن‌های MPOX و واکسن با دوزهای بیشتر واکسن افزایش یافت. به طور کلی، هر دو واکسن آبله IMVANEX و ACAM2000 پاسخ‌های آنتی بادی مشابهی را علیه آنتی ژن‌های آزمایش شده القا کردند. افراد مبتلا به عفونت‌های قبلی MPOX پاسخ‌های آنتی بادی مشابهی به آنتی ژن‌های مختلف ویروس آبله مانند افراد واکسینه شده با آبله نشان دادند. هیچ تفاوتی در تشخیص آنتی ژن بین افراد مبتلا به عفونت MPOX قبل و در طول شیوع 2022 مشاهده نشد. برای شناسایی نشانگرهای سرولوژیکی مخصوص عفونت MPOX و واکسیناسیون آبله، تجزیه و تحلیل مؤلفه اصلی با استفاده از داده‌های اتصال آنتی بادی به آنتی ژن‌های آزمایش شده انجام شد. آنتی ژن MPOX A27 به عنوان اختصاصی ترین نشانگر عفونت MPOX و واکسیناسیون ACAM2000 شناسایی شد. در مقابل، آنتی ژن MPOX M1 به عنوان خاص ترین نشانگر برای واکسیناسیون IMVANEX شناسایی شد.

واکنش سرولوژیکی خاص

دانشمندان توانایی آنتی ژن‌های فردی را برای تمایز بین افراد مبتلا به عفونت MPOX یا واکسیناسیون آبله بررسی کردند. پاسخ آنتی بادی قابل توجهی به آنتی ژن MPOX A27 برای افراد آلوده به MPOX و واکسینه شده با ACAM2000 در مقایسه با گروه کنترل منفی مشاهده شد. در مقابل، پاسخ آنتی بادی به طور قابل توجهی بالاتر به آنتی ژن M1 تنها در بین افراد واکسینه شده با IMVANEX مشاهده شد. تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد که آنتی بادی اتصال به آنتی ژن‌های MPOX یا vaccinia در درجه اول به قرار گرفتن در معرض آنتی ژن اولیه بستگی دارد.

پاسخ آنتی بادی به واکسیناسیون IMVANEX و عفونت MPOX

نمونه‌های سرمی جمع‌آوری‌شده از افراد واکسینه شده با IMVANEX در ابتدا (قبل از واکسیناسیون) و در چندین نقطه زمانی پس از واکسیناسیون برای ارزیابی پاسخ آنتی‌بادی طولانی‌مدت به آنتی‌ژن‌های آزمایش‌شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها نشان داد که اگرچه پاسخ آنتی‌بادی پس از اولین دوز حداقل بود، آنتی‌بادی‌های تولید شده 14 روز پس از دوز دوم قادر به اتصال 9 آنتی ژن بودند. در بین آنتی ژن‌های آزمایش شده، آنتی ژن MPOX B2 حساسیت91 درصد و 87 درصد ویژگی را در شناسایی نمونه‌های پس از واکسیناسیون نشان داد. آنتی ژن MPOX A27 حساسیت 91 درصد و ویژگی 98 درصد در تشخیص نمونه‌های آلوده به MPOX نشان داد. آنتی ژن MPOX M1 حساسیت 63 درصد و ویژگی 98 درصد در شناسایی نمونه‌های واکسینه شده با IMVANEX نشان داد. آزمایش آنتی ژن‌های فردی نشان داد که آنتی ژن‌های غالب شناسایی شده توسط سرم‌های آلوده به MPOX و واکسینه شده با آبله بسیار مشابه هستند. آزمایش‌های بیشتری که با استفاده از مجموعه‌ای از این آنتی‌ژن‌ها انجام شد، نشان داد که آنتی‌ژن تلفیقی ELISA دارای 96 درصد حساسیت و 98 درصد ویژگی در تشخیص آنتی‌بادی‌های پان آبله است.

اهمیت مطالعه

این مطالعه اتصال آنتی ژن هومورال مشابهی را بین افراد مبتلا به عفونت قبلی MPOX و افرادی که واکسیناسیون آبله داشتند را نشان می‌دهد. یک آنتی ژن ELISA ترکیبی بسیار حساس و اختصاصی که در این مطالعه توسعه یافته است، قادر است پاسخ‌های ایمنی به عفونت MPOX یا واکسیناسیون آبله را بدون نیاز به ELISA کامل ویروس یا خنثی سازی ویروس زنده به دقت اندازه گیری کند.

پایان مطلب./