به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، پروفسور بارکر می گوید با توجه به مدت زمان 15 ساله ای که صرف مطالعات پیوند سلول های بنیادی برای درمان پارکینسون کرده است تصور می کند که درمان این بیماری امری دور از ذهن نیست. وی می گوید که درک این مطلب که چرا بسیاری افراد به توریسم سلول های بنیادی رو آورده اند  و به کشورهایی مانند هند و چین مسافرت می کنند مشکل نیست، زیرا آنها بر این تصور هستند که می توانند بسیاری از بیماری های صعب العلاج مانند پارکینسون و MS را با آن درمان های شخصی و تنظیم نشده سلول های بنیادی درمان کنند.

ایده پیوند سلول برای درمان پارکینسون چیز جدیدی نیست. یکی از ویژگی های این بیماری مرگ سلول های تولید کننده دوپامین در مغز است. یافتن راهی برای جایگزین کردن این سلول های از دست رفته می تواند شدیدا سلامت بیماران را بهبود ببخشد. از سال 1980 تاکنون محققین راه های مختلفی را برای جایگزین کردن این سلول ها حتی با سلول های مشتق از جنین های سقط شده مورد استفاده قرار داده اند هر چند چنین روش هایی با نگرانی های اخلاقی همراه است. اما روش های دیگری نیز برای جایگزینی این سلول های از دست رفته وجود دارد که به موجب ان ها بهبودی نسبی در وضعیت بیماران مشاهده می شود که اغلب به دلیل عوارض جانبی شان مقبول واقع نشده اند. اما در این مطالعه جدید بارکر و همکاران پروتکلی را طراحی کرده اند که امنیت، ثبات و کارایی بیشتری در مقایسه با روش های قبلی دارد. در این مطالعه که احتمالا تا سال 2018 به طول خواهد انجامید محققین درصدد هستند که سلول های دوپامینی مشتق از سلول های بنیادی جنینی را به منظور درمان استفاده کنند(البته تیمی نیز به صورت پارالل به دنبال استفاده از سلول های بنیادی القا شده هستند). چالش عمده ای که وجود دارد، تبدیل سلول های بنیادی به سلول های دوپامینی جسم سیاه است  که برای این منظور سلول ها باید در ابتدا به سلول های پیش ساز عصبی تبدیل شوند. خوشبختانه در این مطالعه محققین توانسته اند راهی را برای متعهد کردن این سلول های پیش ساز به سلول های دوپامینی و بدون ایجاد سلول های ناخواسته پیدا کنند. مطالعات پیش درمانگاهی روی موش های مدل پارکینسونی با استفاده از این سلول های دوپامینی موجب بهبود در وضعیت موش ها شده است.

پایان مطلب/