به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، در ابتدا ژله وارتون از بند ناف نوزاد جدا شد و سپس سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف کشت شدند. مدل های شوختگی در رت های نری که وزنی حدود 200 گرم داشتند ایجاد شد و این رت ها به دو دسته کنترل و تیمار با سلول های بنیادی مزانشیمی تقسیم شدند. پیوند سلول های بنیادی به صورت تزریق زیر جلدی این سلول ها 24 ساعت بعد از سوختگی صورت گرفت. در روز های صفر، یک، دو، سه، پنج و هفت بعد از سوختگی نمونه های خونی گرفته شد و میزان سلول های سفید خونی ، پروتئین C-reactive، اینترفرون گاما و TNFآلفا، اینترلوکین6 و 10 مورد ارزیابی قرار گرفت. هم چنین میزان ترمیم زخم نیز مورد ارزیابی قرار گرفت.

میزان سلول های سفید خونی و پروتئین C-reactive به طور معناداری در روزهای یک و دو و سه افزایش یافته بود. هم چنین سطح اینترفرون گاما و اینترلوکین 6 و 10 نیز تا روز 5 در سروم افزایش یافته بود و ماکزیمم مقدار TNF آلفا نیز در روز هفتم بود. این نتایج به علاوه نتایج مربوط به بهبود زخم نشان می دهد که پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی به طور معناداری بهبود می یابند و دوره ترمیمی کاهش می یابد. به طور کلی به نظر می رسد که پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی می تواند واکنش های ایمنی ثانویه را با پایین آوردن سیتوکین های التهابی سرکوب کند، بنابراین ترمیم زخم و سوختگی را در مدل جانوری بهبود می بخشد.

پایان مطلب/