به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققین MIT نشان داده اند که اگر بتوانیم این الکترودها را به صورت بسیار کوچک تر بسازیم، لزوما ایجاد بافت اسکاری نخواهیم داشت و این موجب می شود که الکترودها مدت زمان بیشتری در مغز بمانند. دکتر Cima و همکارانش  نه تنها توانسته اند ایمپلنت های مغزی را طراحی کنند که قادر به انتقال تحریک الکتری و هم چنین ثبت فعالیت های مغزی و انتقال داروها به مناطق بسیار خاص مغز هستند.

الکترودهایی که برای بیماران پارکینسونی استفاده می شوند، چند میلی متری قطر دارند و بعد از ایمپلنت شدن رفته رفته موجب ایجاد بافت اسکار می شوند. این فرایند که گلیوزیز(gliosis) نام دارد دلیل اصلی نارسایی بسیاری از این ایمپلمنت ها است و اغلب آن ها بعد از شش ماه کارایی شان را از دست می دهند. اما در این مطالعه Cima و همکارانش به بررسی کاهش اندازه ایمپلنت ها روی این فرایند پرداختند و برای بهبود این فرایند این الکترودها را با هیدروژل پلی اتیلن گلیکول پوشاندند. پوشش هیدروژلی الاستیسیته ای مشابه با مغز را ایجاد می کند و ضخامت این پوشش نیز قابل کنترل است. برای این که زمان فرو بردن این الکترودها به درون مغز، پوشش هیدروژلی کنده نشود. محققین آن را به صورت لایه نازک و خشک روی الکترودها پوشاندند که بعد از وارد کردن به مغز آب جذب می کند و تبدیل به بافتی نرم می شود. این الکترودهای پوشش دار بافت اسکار بسیار کمتری ایجاد می کنند. در ادامه محققین الکترودهای با قطر حدود 30 میکرومتر تولید کردند که نیاز به این پوشش نیز نداشت و میزان بافت اسکار تولید شده بوسیله آن به مراتب کمتر از موارد مشابه بود. محققین این الکترودهای پوشش ندار 30 میکرومتری را بهترین گزینه موجود برای ایمپلمنت کردن در مغز می دانند.

پایان مطلب/