به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، برای برطرف کردن کمبود کبدی، محققین MIT، راکفلر و بوستون راه جدیدی را برای مهندسی بافت کبدی ارائه کرده اند که منجر به سازماندهی زیرواحدهای کوچکی می شود که حاوی سه نوع سلول است که درون داربست های زیست تخریب پذیری قالب گیری شده اند. زمانی که آن ها این داربست حاوی سلول را درون شکم موشی که دچار آسیب کبدی بود ایمپلنت کردند مشاهده کردند که ساختار آن تا 50 برابر بزرگ تر شد و قادر به انجام عملکردهای طبیعی کبدی بود. این داربست کبدی قابل ایمپلنت کردن دارای اندازه و شکلی مشابه لنز تماسی است و می تواند به شکم موش ایمپلنت شود. سلول های کبدی که روی این داربست ها قرار دارند می توانند با سیستم گردش خونی موش تلفیق شود و اجازه تامین منبع خونی داربست ایمپلنت شده را می دهد و در نتیجه این داربست می تواند عملکردهای کبد طبیعی را انجام دهد. این ایمپلنت کبدی حاوی حدود یک میلیون هپاتوسیت هستند. کبد طبیعی دارای حدود صد میلیارد هپاتوسیت دارد و اگر بتوانیم 10 تا 30 درصد این تعداد را جبران کنیم می توانیم شرایط طبیعی را برای بیماران حفظ کنیم.

پایان مطلب/