به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، پیوند هپاتوسیت های کبدی، درمانی مقبول برای نارسایی حاد کبدی، هم در مورد ترمیم کبدی و هم به عنوان پلی برای پیوند کبدی است. با این وجود، حفظ بقا و جنبه های عملکردی هپاتوسیت ها با وجود فریز کردن موفقیت آمیز، همواره مورد نگرانی است. در تلاش برای بهبود بقا و عملکرد هپاتوسیت های فریز شده قبل از پیوند، محققین هپاتوسیت ها را همراه با سلول های بنیادی مزانشیمی انسانی مشتق از بند ناف یا بافت چربی کشت دادند و دریافتند که این کشت هم زمان،  بقا و عملکرد هپاتوسیت ها را بهبود می بخشد.

فرضیه این محققین این بود که کشت همزمان هپاتوسیت ها با سلول های بنیادی مزانشیمی ویژگی های ترمیم کنندگی بهتری را به هپاتوسیت ها می دهد. سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بند ناف و بافت چربی باهم مقایسه شد. سلول های هر دو منبع دارای اثرات ضد آپوپتوزی و پیش ترمیمی در نارسایی کلیه و سکته قلبی هستند و مطالعات نشان داده است که زخم های کبدی را بهبود می بخشند و ترمیم کبدی را تسریع می کنند.  

از آن جایی که انجماد می تواند اثرات کشنده ای روی سلول های هپاتوسیت داشته باشد، این محققین تصمیم به بررسی کشت همزمان سلول های بنیادی مزانشیمی و هپاتوسیت ها به منظور بهبود عملکرد هپاتوسیت ها گرفتند. کشت همزمان این سلول ها با هم منجر به افزایش تولید آلبومین از روز 5 تا 25 شد.

مطالعه نشان داد که در روز 15 کشت، تولید آلبومین تقریبا ده برابر کشت  هپاتوسیت ها به تنهایی بود. تولید اوره نیز در کشت همزمان از روز 5 تا 25 بیشتر شده بود.  هم چنین بقای هپاتوسیت ها کشت شده با سلول های بنیادی مزانشیمی در مقایسه با کشت آن ها به تنهایی حدود 16 درصد بیشتر شده بود.

محققین بر این باور هستند که سلول های بنیادی مزانشیمی می توانند علاوه بر حمایت ساختاری خوب، اثرات ضد آپوپتوزی و ضد سیستم ایمنی داشته باشند و این می تواند به پیوند بهتر کمک کند.

نتایج این مطالعه نشان می دهد که حضور هپاتوسیت ها برای تحریک سلول های بنیادی مزانشیمی به ترشح فاکتورهای بقا لازم است.

پایان مطلب/