به گزارش بنیان به نقل ازnews-medical.net، تیمی از محققین در MIT راهی را برای کاهش واکنش سیستم ایمنی پیدا کرده اند. آن ها دریافته اند که هندسه ابزارهای قابل ایمپلنت شدن اثر معناداری روی تحمل کردن آن ها به وسیله بدن دارد. در حالی که محققین انتظار داشتند که ابزارهای کوچک تر ممکن است بهتر بتوانند به از سیستم ایمنی در امان بمانند اما کشف کردند که ابزارهای کروی بزرگ تر واقعا بهتر می توانند عملکرشان را حفظ کنند و از ایجاد بافت اسکار پرهیز می کنند. این محققین می گویند که ما از کشف این مطلب بسیار شگفت زده ایم که شکل و اندازه ابزار  می تواند روی شروع پاسخ ایمنی تاثیرگذار باشد. با توجه به این دیدگاه محققین امیدوار هستند که بتواند ابزار قابل پیوندی را ایجاد کنند که بتواند عملکرد پانکراس را تقلید کند و درمان طولانی مدتی برای افراد دیابتی باشد. محققین براین باورند که درک بهتر چگونگی ساخت ایمپلنت بهتر برای دیابت، به آن ها در طراحی ایمپلنت های جانوری و انسانی کمک می کند. این مطالعه توانسته است تاحدی سعی و تلاش محققین در ساختن پانکراس مصنوعی که سال ها پیش شروع شده بود را به نتیجه برساند. هدف انتقال سلول های جزیره ای پانکراسی کپسوله شده درون آلژینات یا سایر مواد است. این سلول های ایمپلنت شده می تواند جایگزین سلول های جزیره ای پانکراسی بیمار شود که در دیابت نوع یک عملکرد مناسب را ندارند. این ایمپلنت ها می توانند به خوبی قند خون را تنظیم کنند اما این کار نیازمند این است که بافت اسکار اطراف سلول های ایمپلنت شده را نگیرد. محققین اسفیرهای ایمپلنت شده را در دو اندازه نیم و یک و نیم میلی متری تست کردند.. اسفیرها درون حفره شکمی موش ایمپلنت شدند و محققین توانایی آن ها به پاسخ دهی به گلوکز را مورد ردیابی قرار دادند. ابزارهایی که به صورت اسفیرهای کوچک بودند به وسیله بافت اسکار احاطه شدند و بعد از یک ماه کارایی خود را از دست دادند، در حالی که اسفیرهای بزرگ تر به وسیله سیستم ایمنی رد نشدند و عملکرد خود را به مدت شش ماه حفظ کردند. تست این اسفیرها در پریمات های غیر انسانی نشان داده است که پاسخ ایمنی اتفاق نمی افتد. این اسفیرهای اندازه بزرگ، به وسیله بافت اسکار پوشانده نشد. محققین براین باورند که این یافته ها در مورد سایر ابزارهای قابل پیوند نیز صادق خواهند بود.

پایان مطلب/