به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، در حال حاضر پروتکل های متعددی برای القای تمایز سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCها) به سمت عضلات اسکلتی و قلبی طراحی شده است اما هیچ کدام از این استراتژی ها قادر به هدف قرار دادن همزمان هر دو نوع عضله نبوده اند. این بافت ها تغییرات اپی ژنتیکی خاصی را نشان می دهند و بنابراین گرایش به رده ای که iPSC از آن جدا شده است می تواند در نتایج فرایند ترمیمی تاثیر گذار باشد. در مطالعه ای جدید محققین در انستیتو کارولینسکای سوئد نشان داده اند که گرایش افتراقی میوژنز روی متعهد شدن iPSCهای ایزوژن و هم چنین منبعی از پیش سازهای مشتق از iPSCهای مزودرمی(MiPs) به سمت رده های عضلانی مخطط تاثیر می گذارد. این گرایش افتراقی میوژنز روی پرتوانی تاثیر نمی گذارد اما به طور گزینشی کایمریسم بافت های مشتق از MiPsها را در عضلات اسکلتی بالغ و جنینی تقویت می کند. این سلول ها زمانی که موش دیستروفیک تزریق شدند، به درون بافت قلبی و اسکلتی وارد شده و نواقص عملکردی را کاهش دادند. یافته های این مطالعه پیشنهاد کرده است که MiPsها می توانند در درمان های ترکیبی برای عضلات اسکلتی و قلبی مورد استفاده قرار بگیرند.

پایان مطلب/