به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، بیماران مبتلا به لوکمیای میلوئید حاد، از مان تشخیص، چالش های بسیار زیادی را برای تصمیم گیری های درمانی پیش رو دارند. جهت کمک به این تصمیم گیری ها، آن ها باید از خطرات همراه با درمان و هم چنین شانس و احتمال معالجه شدن مطلع شوند.

در مطالعه ای که در بیمارستان عمومی ماساچوست صورت گرفت، محققین 50 بیماری که متحمل مراقبت های شدید(بستری شدن 4 تا 6 هفته ای ) شده بودند و هم چنین 50 بیماری که درمان های ملایمی(درمان های معمولی و بدون نیاز به بستری شدن) را دریافت کرده بودند تحت نظر قرار دادند. میانگین سن بیماران 71 سال بود، 92 درصد آن ها سفید پوست بوده و بیش از 50 درصد آن ها از تحصیلات دانشگاهی برخوردار بودند.

ظرف سه روز بعد از شروع درمان، هم بیماران و هم پزشکان آن ها پرسشنامه ای را برای ارزیابی پیش بینی آن ها از احتمال مرگ ناشی از درمان پر کردند. یک ماه بعد آن ها پرسشنامه دیگری را پر کردند. در این بازه زمانی آن ها نتایج آزمایشگاهی را دریافت کرده و نوع و مرحله سرطان در آن ها تشخیص داده شده بود. بدون توجه به شدت درمان، 63 درصد بیماران تصور می کردند که طی روند درمان می میرند و 28 درصد نیز شدیدا به مرگ خود در این زمان اعتقاد داشتند. برعکس، 80 درصد انکولوژیست ها تصور می کردند که احتمال مرگ بیمارشان طی روند درمان وجود ندارد. یک ماه بعد، 90 درصد بیماران تصور می کردند که احتمال معالجه نسبی یا قطعی بیماری شان وجود دارد. برعکس، 74 درصد انکولوژیست ها تصور می کردند که احتمال درمان بیمارشان بعید است. فاصله و اختلاف نظر بین بیماران و پزشکان، بویژه در مورد بیمارانی که از درمان ملایم استفاده کردند بیشتر بود. در این میان فاکتورهایی ممکن است تاثیر گذار بوده باشد که در مطالعه به آن ها توجه نشده است، برای مثال، دقیقا چه صحبت هایی بین بیمار و پزشک رد و بدل می شود و این که آیا بیماران اطلاعات درستی از بیماری شان دارند و یا این که نتایج را به خوبی درک می کنند یا خیر. پیش از این نیز مطالعاتی صورت گرفته است که نشان می دهد چنین تفاوت درکی در مورد بیماران مبتلا به سایر سرطان ها و پزشکان آن ها، و هم چنین بیمارانی که متحمل پیوند سلول های بنیادی می شوند وجود دارد.

این مطالعه تایید می کند که فاصله ارتباطی بسیار بزرگ و مهمی بین انکولوژیست ها و بیماران آن ها وجود دارد و به راه و روشی نیاز است که بتواند این فاصله را پر کند و موجب بهبود درک بیماران و پزشکان از وضعیت بیمار و بیماری شود.

پایان مطلب/