به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، بسیاری از اختلالات جمجمه ای چهره ای ناشی از موتاسیون در ژن های housekeeping هستند که به این دلیل به این نام خوانده می شوند که برای عملکردهای پایه مانند ساخت پروتئین ها یا نسخه برداری DNA ضروری هستند. همه سلول های بدن به این ژن ها نیاز دارند اما دلیل این که چرا موتاسیون در آن ها منجر به نقص های جمجمه ای چهره ای می شود، تاکنون مشخص نبوده است.

محققین دانشگاه های MIT و  استنفورد دریافته اند که سلول های جنینی که چهره را شکل می دهند به موتاسیون ژن های housekeeping حساس تر هستند زیرا آن ها خیلی سریع تر و راحت تر مسیرهای القا کننده مرگ سلولی را در پاسخ به استرس القا می کند. این مسیر بوسیله پروتئین p53 وساطت می شود. این اولین مطالعه ای است که نشان داده است که چگونه موتاسیون در ژن های housekeeping می تواند اثرات خاص بافتی را طی تکوین جنینی ایجاد کند. سندرم تریچر-کولین به دلیل موتاسیون در ژن هایی ایحاد می شود که پروتئین های مورد نیاز برای سازماندهی و عملکرد پلی مرازها را کد می کنند. این پروتئین ها موسوم به TCOF1، POLR1C و POLR1D مسئول رونویسی ژن هایی هستند که ریبوزوم های سلولی را می سازند. اما در حالی که کل سلول های بدن برای عملکرد به ریبوزوم نیاز دارند اما چرا موتاسیون در اجزای مورد نیاز برای ساخت ریبوزوم تنها موجب نقص های جمجمه ای چهره ای می شود. در چنین شرایطی، باید انتظار داشت که تمام سلول های بدن دستخوش تغییر شوند اما چنین چیزی رخ نمی دهد. این مطالعه نشان داده است که طی تکوین جنینی، این موتاسیون ها به طور خاص روی نوعی از سلول های جنینی به نام سلول های ستیغ عصبی جمجمه ای اثر می گذارند که صورت را بوجود می آورد. مطالعه روی گورخرماهی و زنوپوس نشان داد که موتاسیون در ژن های housekeeping منجر به اختلال در عملکرد آنزیمی به نام DDX21 می شود. زمانی که DDX21 از DNA جدا می شود، ژن های کد کننده پروتئین های ریبوزومی رونویسی نمی شوند و بنابراین این ریبوزوم ها قادر به عملکرد مناسب نیستند. با این حال، به نظر می رسد که این از دست رفتن DDX21 تنها در سلول های اتفاق می افتد که شدیدا به فعال سازی p53 حساس هستند(مانند سلول های ستیغ عصبی جمجمه ای). این سلول ها متحمل مرگ برنامه ریزی شده سلولی می شود و این امر خود منجر به بدریختی های چهره ای می شود که در سندرم تریچر-کولین مشاهده می شود. سایر سلول های جنینی، شامل سایر انواع سلول های ستیغ عصبی که اعصاب و سایر بخش های بدن مانند بافت های پیوندی را می سازند، تحت تاثیر DDX21 قرار نمی گیرند. به عقیده محققین، یافتن ترکیباتی که بتوانند با مقاوم کردن سلول های ستیغ عصبی به مرگ سلولی ناشی از p53، مانع از نقص های چهره ای جمجمه ای شوند، می تواند راهکاری برای جلوگیری از این مشکل تکوینی باشد.

پایان مطلب/