به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، سمندرها از محدود گونه های جانوری هستند که قادر به بازسازی اندام های حرکتی شان هستند؛ کرم های پهن و پولیپ های آب شیرین نیز تا حد زیادی قابلیت بازسازی دارند. اما در مورد پستانداران این توانایی ها به حداقل رسیده است. به نحوی که در موش تنها بازسازی می تواند در حد جایگزینی سر انگشتان صورت می گیرد که قابلیت بازسازی دارد. در مورد انسان نیز این حقیقت وجود دارد که تا حدی قابلیت بازسازی وجود دارد اما کارایی آن بسیار زیاد نیست. مسیر به سمت بازسازی کامل اندام های حرکتی انسان بسیار طولانی است و شاید هیچ وقت میسر نشود اما می توان درمان هایی که با هدف بهبودی زخم های صورت می گیرند را بهبود بخشید و به واقعیت نزدیک کرد.

در سال های اخیر، مشکلات مربوط به ترمیم زخم در نتیجه شرایطی مانند پیری، دیابت و سرطان بسیار فراگیر شده است و افراد مبتلا به این عوارض  از زخم های پوستی بهبود نیابنده که اغلب دردناک هستند و کیفیت زندگی فرد را تحت الشعاع قرار می دهند رنج می برند.

برای ایجاد استرتژی بسیار موثر درمانی باید درک بهتری از زخم های پوستی یا هایپرتروفیک پیدا کرد که این امر تنها با استفاده از موجودات مدل، بافت های بیماران و اگزوداهای زخم بوجود می آید. از طرف دیگر مکانیسم های دخیل در بهبود زخم تا حد زیادی با توجه به جایگاه زخم، اندازه و عمق آن، عفونت زخم با پاتوژن های مختلف، فعالیت سیستم ایمنی و فاکتورهای استرس زای خارجی متفاوت است. بنابراین ما به استفاده از پزشکی شخصی برای درمان زخم ها داریم، به نحوی که این درمان ها بتوانند با توجه به فاکتورهای ذکر شده نیازهای بیمار را برآورده سازند. در این راستا گام های مهمی برداشته شده است که نتایج آن ها هر چند در مراحل ابتدایی است اما بسیار امیدوار کننده بوده است. برای مثال دستاوردهای زیادی در زمینه پیوند پوست رشد یافته در آزمایشگاه و شناسایی سلول های بنیادی که بتوانند به فرایند بهبود زخم کمک کنند، بدست آمده است. در سال های اخیر نیز صنعت داروسازی و بیوتکنولوژی توجه زیادی را برای بهبود زخم های التیام نیابنده به خود جلب کرده است. این به ما اطمینان می دهد که در سال های پیش رو اهداف جاه طلبانه بهبود این زخم ها میسر خواهد شد.

پایان مطلب/