احتمال مقاوم شدن سلول های توموری به مهارکننده های Ras وجود دارد
خانواده ژن های Ras یکی از سرطان زاهای شایع هستند که منجر به شروع بسیاری از سرطان های کشنده می شوند و مدت هاست که محققین سعی دارند از آن ها به عنوان هدفی برای مقابله و درمان سرطان استفاده کنند. اما نتایج درمان هایی که این ژن ها را هدف قرار می دهند ممکن است آن قدر امیدوار کننده نباشد که پیش از این تصور می شد.
امتیاز:
به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، محققین در مرکز تحقیقات ملی سرطان اسپانیا(CNIO) مطالعه ای انجام داده اند که نشان می دهد سلول ها قادر حتی در غیاب کامل ژن های Ras زنده بمانند، که این امر در صورتی است که ژن دیگری به نام Erf نیز وجود نداشته باشد.
در سال 1982، گروهی از محققین نشان دادند که تغییرات در ژن Ras اولین موتاسیون هایی هستند که در سرطان اتفاق می افتد و این اولین بار بود که نشان داده شد تومورها ناشی از موتاسیون های ژنی هستند و در نتیجه این امیدواری ایجاد شد که مهار کننده های این ژن های جهش یافته می توانند سرطان را درمان کنند.
موتاسیون ها در ژن های Ras منجر به کشنده ترین تومورها از جمله سرطان های ریه، پانکراس و سرطان کولون می شوند. بنابراین، در پژوهش هایی بسیاری بر علیه سرطان، طراحی و تولید یک مهار کننده دارویی برای Ras در دستور کار قرار گرفته و سرمایه گذاری های زیادی روی آن صورت گرفت. با این حال تولید مهار کننده برای پروتئین های RAS به دلیل ساختار سه بعدی و شبه کروی آن ها بسیار مشکل است و این امر تولید داروها برای مهار فعالیت آن ها را مشکل می سازد. به عنوان جایگزینی برای درمان تومورها، داروهایی طراحی شد که سایر اعضای مسیر Ras را هدف قرار می دادند که از جمله آن ها می توان به مهار کننده های MEK، RAF و EGFR اشاره کرد. پزشکی دقیق یا شخصی برخلاف داستان های زیادی که در مورد شانس موفقیت آن وجود دارد، داری یک پاشنه آشیل است. بدین معنی که تومورها دارای ده ها و شاید صد ها موتاسیون هستند و به همین دلیل درمان ها ممکن است معمول برای یک بازه زمانی محدود عمل می کنند، در نتیجه تومورها به طور متنوعی به درمان ها مقاومت نشان می دهد که این می تواند به دلیل وجود موتاسیون های همزمان دیگر باشد. در حالی که درمان علیه مسیر RAS می توان بخش مهمی از استراتژی های ضد توموری باشد، پژوهش برای مهار کننده های RAS هم چنان ادامه دارد. در این مطالعه، محققین نشان داده اند که در غیاب همه ژن های Ras، در صورت که بیان Erf نیز وجود نداشته باشد احتمال ایجاد تومور است. در غیاب RAS، پروتئین ERF به انهانسرهای ژن های متعدد متصل می شود و عملکرد آن ها را تعدیل می کند که در نهایت منجر به محدود شدن رشد سلول می شود. پروتئین ERF مانند ترمزی عمل می کند که فعال شدن RAS را محدود می کند. این یافته نشان می دهد که برای سرکوب کامل تومور علاوه بر مهار کامل Ras، به مهار Erf نیز نیاز است.
پایان مطلب/