به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، محققین در دانشگاه پنسیلوانیا در سطوح مولکولی نشان داده اند که چگونه تجربه کردن استرس به نحوی اسپرم موش های نر را تغییر می دهد که پاسخ فرزندان به استرس را تحت تاثیر قرار می دهد. این تغییر اپی ژنتیکی از طریق میکروRNAها یا miR اتفاق می افتد. این محققین می گویند که بسیار جالب است که اعمال یک استرس ملایم به موش های نر می تواند تغییرات عظیمی را در پاسخ میکروRNAیی ایجاد کند که روی دوره های تکوینی نوزادان اثر می گذارد. مطالعات گذشته نشان داده بود که موش هایی که قبل از آمیزش، با استفاده از شرایطی کانند تغییر قفس یا در معرض بوی یک شکارچی(مانند ادرار روباه) قرار گرفته اند، بعد از زادو ولد دارای نوزادانی می شوند که پاسخ به استرس در آن ها کاهش یافته است. زمانی که اسپرم این موش ها با گروه استرس ندیده مقایسه شد، آن ها دریافتند که بیان 9 میکروRNA در موش های استرس دیده بالا رفته است. این میکروRNAها در کد کردن پروتئین دخالت ندارند و تنها در خاموش کردن یا تجزیه کردن mRNAها نقش دارند و مانع از ترجمه شدن آن ها به پروتئین ها می شوند. محققین برای درک نقش این میکروRNAها، این 9 میکروRNA را به زیگوت موش های ریز تزریق کردند و مجددا آن ها را موش های ماده طبیعی ایمپلنت کردند. زمانی که نوزادان حاصل بالغ شدند، محققین پاسخ آن ها به استرس را مورد ارزیابی قرار دادند. نتایج نشان داد که موش های گروه تیمار در مقایسه با گروه کنترل، سطوح پایین تری از کورتیزون را نشان می دهند. هم چنین در منطقه هسته پاراونتریکولار مغز این موش ها بیان صدها ژن تغییر کرده بود. این منطقه در هدایت تنظیم استرس نقش دارد. نتایج پیشنهاد می کند که تغییرات وسیعی در سطح تکوین عصبی اولیه اتفاق افتاده است. محققین امیدوارند که این میکروRNAها را در مورد انسان نیز مورد مطالعه قرار دهند و دریابند که آیا پاسخ به استرس در انسان نیز از روند مشابهی تبعیت می کند.

پایان مطلب/