به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، اوتیسم اختلالی پچیده با فاکتورهای ژنتیکی و غیر ژنتیکی متعدد است. در مطالعه ای که در دانشگاه Case Western Reverse به انجام رسیده است دکتر بوریس و همکارانش نمونه هایی از سلول های پوستی کودکان اوتیسمی که مغزی بزرگ داشتند را گرفته و این سلول ها را به سلول های بنیادی پرتوان القایی و سپس پیش سازهای عصبی تبدیل کردند. سلول های بنیادی و پیش ساز با توجه پتانسیل تمایزی شان، ابزار درمانی مهمی را ارائه می دهند. از نظر این محققین، حتی اگر کودکان اشکال مختلفی از اوتیسم را نشان دهند، سلول های پیش ساز مشتق از آن ها می تواند برای یافتن مکانیسم های مولکولی و سلولی مشترک بین آن ها استفاده شود.

بوریس و همکارانش کشف کردند که سلول های مشتق از اهداف کننده های اوتیسمی رشد سریع تری را در مقایسه با گروه های کنترل و آن هایی که الگوهای مجزایی از ژن را بیان می کنند، نشان می دهند ژن های مربوط به رشد سلول به طور غیر معمولی فعال هستند و این موجب می شود که سلول بیشتر با ارتباطات سلولی کمتری شکل بگیرد. این می تواند منجر به ایجاد شبکه های سلولی غیر متعارفی شود که قادر به انتقال پیام به صورت مناسب در مغز و سر بزرگ شده طی تکوین نیستند. این محققین ژن های غیر طبیعی را در سلول های رشد یافته از بیماران اوتیسمی شناسایی کردند که با مسیر پیام رسانی Wnt مرتبط بودند. این مسیر پیام رسانی برای رشد سلولی حیاتی است و نقشی اساسی در شبکه های سلولی دارد. در مطالعات موشی نیز محققین نشان دادند که فقدان ژن های مربوط به Wnt منجر به بروز علایم شبه اوتیسمی مانند هیجانات اجتمایی و رفتارهای تکراری می شود. محققین می توانند این علایم را با تیمار موش ها با داروهای فعال کننده پیام رسانی Wnt در رحم، طی تکوین، مهار کنند.

یکی از داروهایی که در حال حاضر در مطالعات بالینی برای اوتیسم تجویز می شود، فاکتور رشد انسولینی1 یا IGF-1 است، زکانی که محققین IGF-1 را به سلول های عصبی مشتق از اهدا کننده های اوتیسمی اضافه کردند، شبکه های عصبی مجددا ایجاد شدند. مشخص نیست که آیا اثرات مثبت IGF-1 روی مسیر Wnt است  یا خیر، مکانیسم های جبرانی دقیق برای این امر و یافتن اطلاعات بیشتر نیازمند بررسی های بیشتر است.

پایان مطلب/