به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه برای تولید سلول های بنیادی خون ساز، Sugimura و همکارانش دو رویکرد را با هم ترکیب کردند: ابتدا آن ها سلول های بنیادی پرتوان انسانی( سلول بنیادی جنینی و سلول های بنیادی پرتوان القایی) را در معرض سیگنال های شیمیایی قرار دادند و آن ها را تبدیل به سلول های مربوط به یک بافت جنینی موسوم به اندوتلیوم هموژن یا خونساز تبدیل کردند که بافتی است که در نهایت به سلول های بنیادی خونی تبدیل می شود(هر چند تبدیل شدن این سلول ها به سلول های بنیادی خون ساز هنوز بدست نیامده است). در گام بعد، آن ها فاکتورهای تنظیم کننده ژنتیکی موسوم به فاکتورهای رونویسی را برای تبدیل کردن اندوتلیوم هموژن به مرحله خون سازی اضافه کردند. در ابتدا آن ها 26 فاکتور رونویسی را مورد استفاده قرار دادند و بعد از غربالگری ها و تست های مختلف دریافتند که پنج مورد از آن ها(RUNX1, ERG, LCOR, HOXA5 and HOXA9)) برای تولید سلول های بنیادی خون ساز لازم و کافی هستند. آن ها این فاکتورها را با استفاده از لنتی ویروس وارد سلول های هدف کردند. در نهایت، آن ها این سلول های اندوتلیالی خون ساز مهندسی ژنتیک شده را به موش پیوند کردند. چند هفته بعد، تعداد اندکی از موش ها دارای انواعی از سلول های خونی انسانی در مغز استخوان و جریان خون شان شدند. این شامل پیش سازهای سلول های قرمز خونی، سلول های میلوئیدی، لنفوسیت های B و T بود. هر چند سلول های تولید شده از سلول های بنیادی پرتوان، مخلوطی از سلول های بنیادی واقعی و سلول های پیش ساز هستند اما قادرند انواع مختلفی از سلول های خونی را بعد از پیوند به موش تولید کنند. این دستاورد، این فرصت را فراهم می کند که سلول های بیماران مبتلا به اختلالات خونی ژنتیکی را گرفته و بعد از ویرایش ژنتیکی، آن ها را تبدیل به سلول های خونی دارای عملکرد کنیم. از دیگر مزایای این استراتژی می توان به دستیابی از منبعی نامحدود از سلول های بنیادی خونی و خون اشاره کرد که از سلول های مشتق از یک اهدا کننده همگانی بدست آمده اند و می تواند نیاز بیماران نیازمند انتقال خون را مرتفع سازد.

پایان مطلب/