به گزارش بنیان به نقل از medicalpress، محققین دانشگاه کانکتیکات برای اولین بار روشی را برای اندازه گیری تلومرها در بافت های قلبی انسان طراحی کرده اند. در واقع از آن جایی که بدست آوردن بافت قلبی به منظور اندازه گیری طول تلومرها مشکل است، محققین ناچار شدند از نمونه های بافت قلبی که طی پیوند قلب یا اهدای قلب بدست می آید، استفاده کنند و با استفاده از آن ها به ارزیابی طول تلومرها بپردازند. با استفاده از نمونه هایی که آن ها از بانک بافتی Penn  State بدست آوردند توانستند تلومرها را در بیماران قلبی و افراد سالم اندازه گیری کنند و در این میان فاکتورهایی مانند سن ، جنس و ... را نیز در نظر بگیرند، زیرا این اطلاعات نیز در این بانک ها ثبت می شود. از آن جایی که مطالعات آن ها نشان داد که در نمونه های افراد سالم، سن اثر مهمی را روی طول تلومر اعمال نمی کند و تلومرهای افراد جوان و پیر سالم تحت تاثیر این فاکتور قرار نمی گیرند، محققین به بررسی ارتباط نارسایی قلبی و کوتاهی تلومر پرداختند. مقایسه بین افراد سالم و مریض نشان داد که بیمارانی که کوتاه ترین تلومرها را در سلول های قلبی شان دارند، عملکرد قلبی شان نیز به میزان بیشتری تحت تاثیر قرار می گیرد. جالب این که کاردیومیوسیت ها تنها سلول های بافت قلبی بودند که طول تلومرشان تحت تاثیر قرار گرفت و این در حالی بود که طول تلومر در سایر سلول های بافت قلبی مورد آنالیز قرار گرفته تغییر نکرد. هر چند راه درازی در پیش است تا نحوه اثر گذاری بیماری های قلبی روی کوتاه شدن تلومرها مشخص شود اما این مطالعه درک دلایل نارسایی قلبی را کمی آسان تر کرده است. رسیدن به چنین اطلاعات پایه ای می تواند منجر به یافتن راهکارهای درمانی بهتری برای نارسایی قلبی گردد.

پایان مطلب/