به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه ابتدا دو بافت از بافت رت هایی در سنین مختلف را با هم ترکیب نمودند سپس دو بافت یکی از موش و دیگری از رت را با یکدیگر ترکیب نمودند. امواج تحریکی با موفقیت از یک بافت به بافت دیگر منتقل شد. این موضوع نشان دهنده ی آن است که بافت قلبی بوسیله ی بافت قلبی تحریک شده ی دیگر می تواند بصورت مصنوعی ساخته شود.

 اما سوال اینجاست که آیا پس از ساختن این بافت می توان آن را با سایر بافت ها بعنوان قلب ترکیب نمود. در این مطالعه، بافت ها با هم ترکیب شده تا بصورت یک بافت تحریک پذیر درآید این مراحل در دو گروه آزموده شد در نهایت تنها بافت هایی که از سنین مختلف می باشند قابل ترکیب شدن نمی باشند اما بافت ها از جانوران مختلف می توانند با یکدیگر ترکیب شوند. ترکیب شدن سلول های قلبی موش و رت قابل انجام است اما در مورد انسان و میمون هنوز قابل انجام نیست.  محققان در زمینه ی ترمیم بافت کاردیا قلب امید دارند که  بتوان از قطعات کشت شده استفاده نمود. بصورت تئوری قطعه ای از قلب که کشت داده شده است برای ترمیم قطعه ای از قلب که توسط انفارکتوس آسیب دیده است مناسب است. اگرچه تا بحال تجربه نشده است زیرا سلول های کشت داده شده پس از چند روز می میرند و این در حالی است که قابلیت انقباض کمی دارند. مهمترین دلیلی که باعث ایجاد ضربان قلب می شود توانایی سلول های در انقباض خود به خودیشان در مقابل سیگنال الکتریکی است . در باره ی قطعه ی پیوند زده شده، این  قطعه باید توان ترکیب شدن با سلول های میزبان را داشته باشد و همچنین بتواند وظیفه ی خود را نیز به خوبی انجام دهند. در مورد سلول های قلبی باید سلول بتواند به راحتی منقبض شود و همچنین توانایی انتقال سیگنال الکتریکی بین سلولی را نیز داشته باشد. اما در این مطالعه هیج تاییدی برای پیوند سلول های خارجی به بافت قلبی که باغث انتقال الکتریکی بین خود و سلول های میزبان ( که برای آن نیاز به یک یکپارچه شدن سیستم داخلی می باشد)  باشد، وجود ندارد. اگر سلول ها با یکدیگر جفت نشوند، قطعات کشت داده شده کارایی لازم برای ترمیم آسیب بافتی ناشی از سکته قلبی را نخواهند داشت. برای ایجاد این خصوصیت، محققان بافت عضله ی قلبی خاصی را طراحی نمودند.

محققان یک جسم دمبلی شکل را طراحی کردند که از دو قسمت مجزای گرد با قطر 5 میلی متر که توسط یک کانال باریک طویل با طول 7 میلی متر طراحی نمودند. برای اینکه سلول هایی از محیط کشت های مختلف به آن متصل نشوند، کانال از نیمه توسط دیواره ای جدا نمودند. سلول های سری اول کشت به یک قسمت از آن اضافه شد و در آن قرارگرفتند. سپس بعد از حدود یک ساعت، سلول های سری دوم کشت به قسمت دیگر اضافه شده و در آن قرار گرفتند و دیواره ی آن ها از میان دو قسمت برداشته شد. این کار باعث شد 2 گروه سلولی در قسمت حدفاصل با یکدیگر ترکیب شوند. محققان یک بافت را از طریق الکتریکی تحریک نمودند که مشاهده نمایند آیا این تحریک به بافت دیگر منتقل می شود یا خیر. برای مشاهده ی امواج، آنها یک رنگ فلورسانس را تعریف نمودند که Flour-4 نامیدند. موج های تحریکی وارد کردند تا بافت را برای ساطع کردن نور تحریک کنند و در نهایت توسط دوربین با حساسیت بالا آن ها را شناسایی نمودند. اولین آزمایش شامل سلول های قلب نوزاد رت بود. اولین کشت سلول، ابتدا در یک قسمت کاشته شد  سپس بعد از سه روز به قسمت دیگری منتقل شد. به این معنی که دو بافت در 2 مرحله ی مختلف در معرض رشد قرار می گیرد. زمانی که یکی از این بافت ها بوسیله ی الکترود تحریک شد، موج تحریکی در میان دو بافت و در حدفاصل آن ها منتقل می شود. محققان  به بررسی نتایج بدست آمده در میان دو گونه مانند رت و موش پرداختند. با وجود اینکه موج تحریکی بین هردو بافت پخش می شود اما سرعت آن در بین دو کشت متفاوت است.

از لحاظ تئوری سلول هایی که بوسیله ی یک الکترود بطور مستقیم تحریک نمی شوند بوسیله ی یک میدان الکتریکی تحریک می شوند. محققان، برای بررسی این وضعیت، آزمایش دیگری انجام دادند. آن ها از روش های مهندسی ژنتیک برای افزودن یک پروتئین به نام channelrhodopsin-2  به سلول های موشی استفاده نمودند و سپس در معرض تابش قرار دادند. با وجود اینکه سلول های رت به تابش حساس نیست اما زمانیکه تابش انجام می شود طول موج را منتقل نمود. این موضوع ثابت می کند که دو بافت متفاوت از طریق الکتریکی می توانند با هم مرتبط شوند. در ادامه یکسان شدن سلول های کشت شده ی مختلف در سطح میکرو را در هنگام مطالعه تایید نمودند.

توجه به مشخصه های خاصی که در میان دو کشت دیده می شود مهم است. مانند مسدود شدن امواج تحریکی و یا عبور با فرکانس های ویژه. مسئله ی دیگری که باید قبل از رشد قسمت های قلب توجه شود این است که آیا این ناهنجاری ها می توانند خطر آریتمی را افزایش دهند یا خیر.

پایان مطلب/