به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress،  کاردیومیوسیت ها، بخش اعظم و اصلی قلب را تشکیل می دهند. طی حمله قلبی بخشی از بافت قلبی دچار ایسکمی و فقر مواد غذایی و اکسیژن می شود. سلول های در این مناطق قلبی می میرند و رفته رفته با بافت اسکار جایگزین می شوند که این امر عملکرد قلبی را کاهش می دهد. در حالی که مشخص شده است که کاردیومیوسیت ها طی تکوین جنینی شکل می گیرند، محققین مطمئن نیستند که آیا کاردیومیوسیت های جدیدی نیز از کاردیوموسیت های از پیش موجود شکل می گیرند یا خیر و آیا سلول های پیش ساز قلبی کاردیومیوسیت های جدیدی را می سازند یا خیر.

دکتر رضا اردهالی و همکارانش در UCLA از پروتئین های رنگی فلورسنس مختلف برای تعیین منشا کاردیومیوسیت ها استفاده کردند. زمانی که سلول ها تقسیم می شوند، سلول های دختری برخی از رنگ ها را مانند سلول های والدی حفظ می کنند. در مقایسه با روش های نشان دار کردن پیشین که تنها از یک یا دو رنگ مختلف استفاده می کردند، این روش اجازه می دهد نقش سلول های مختلف به صورت بسیار دقیق تری بررسی شود.

اردهالی و همکارانش انواع مختلف سلول های شروع کننده(از جمله کاردیومیوسیت ها و سلول های پیش ساز قلبی) را در جنین های موش نشان دار کردند. آن ها این نشان های فلورسنس را در زمان های مختلف طی تکوین جنینی مورد استفاده قرار داده و به این امر نگاه کردند که چگونه رنگ ها طی رشد و تکوین جنین در قلب در حال تکوین پراکنده می شوند. طی تکوین رحمی، اغلب کاردیومیوسیت های جدید از سلول های پیش ساز قلبی منشا می گیرند اما با تکوین جنین، سلول های پیش ساز قلبی توانایی شان را طرف یک دوره چند روزه تا یک هفته از دست می دهند و قادر به تولید کاردیومیوسیت های جدید نیستند. پیش از این تصور می شد که این سلول های پیش ساز تا تکوین نهایی قلب وجود دارند و سپس به کاردیومیوسیت های بالغ تبدیل می شوند اما این مطالعه نشان داده است که این فرایند این قدر طولانی نیست و بیشتر به صورت یک تغییرات تدریجی است. استفاده از این تگ های فلورسنس در جنین های موشی مدل شده برای آسیب قلبی نشان داد که بعد از آسیب، قلب توانایی محدودی برای بازسازی کاردیومیوسیت ها دارد و حتی تصور می شود که سلول های پیش ساز به کاردیومیوسیت های بالغ تبدیل می شوند. اما زمانی که حمله قلبی در موش های بالغ شبیه سازی شد، جانوران به طور کلی فاقد توانایی بازسازی بودند. تعیین نحوه تکثیر کاردیومیوسیت ها می تواند به استفاده از پتانسیل بازسازی کنندگی آن ها برای درمان بیماری های قلبی کمک کند.

پایان مطلب/