به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، محققین کشف کرده اند که یک فیلم یا نوار پروتئینی به سرعت روی زخم شکل می گیرد که بخشی از فرایند لخته شدن طبیعی در محل زخم است و حداقل برای 12 ساعت می تواند نقش حفاظتی داشته باشد. این بیوفیلم به سیستم ایمنی زمان می دهد که خود را برای مقابله با هر گونه آلودگی و عفونتی آماده سازد.

محققین مشاهده کرده اند که مواد اساسا مشتق از نفت این فرایند را مختل می کند و این نشان می دهد که ژل های مشتق از نفت که معمولا در برخی سوانح ورزشی یا بدنبال جراحی های کوچک به عنوان پوششی برای زخم استفاده می شوند، تولید نوار پروتئینی مذکور را مختل می کند و خطر آلودگی را افزایش می دهد. لخته شدن یک فرایند حیاتی است که بعد از ایجاد آسیب مانع از خونریزی های کشنده می شود. در محل زخم، پلاکت ها و سلول های قرمز خون با یکدیگر تجمع پیدا می کنند تا مانع از خونریزی شوند.

با استفاده از تکنیک های تصویربرداری، محققین دانشگاه لیدز دریافته اند که فیبرهای فیبرینی تغییر شکل دهنده های طبیعی هستند که در جایگاه زخم ساختارشان را از شبکه ای فیبری به نوارهای شبه صفحه ای سازماندهی می کنند. به همین دلیل در تصاویر میکروسکوپ الکترونی، لخته ها به صورت شبکه های درهم تنیده و فیبرهای ماکارونی شکل پروتئینی موسوم به فیبرین مشاهده می شوند. برای چندین دهه، محققین در مورد ساختار دقیق فیبرهای فیبرینی سردرگم بودند زیرا آن ها به صورت طناب های بی انتهایی مشاهده می شدند که خودشان را به دور پلاکت ها و سلول های قرمز خونی می پیچند. این مطالعه همان طور که گفته شد نشان داد که فیبرهای فیبرینی به پوششی محافظ تبدیل می شوند که ویژگی های نفوذ پذیری دارند اما این نفوذ پذیری تنها برای ورود گازها است و برای ورود باکتری ها و سایر ویروس ها بیش از اندازه کوچک هستند. بنابراین به نظر می رسد که طبیعت مرهم خاص خود را برای جلوگیری اولیه از ورود آلودگی ها تولید می کند و هر گونه تیمار با مواد نفتی(وازلین و ...) می تواند این سد دفاعی اولیه را مختل کند و زخم را مستعد آلودگی سازد.

پایان مطلب/