به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily،  آن ها رده های سلول های بنیادی دندانی را جداسازی کرده اند و مکانیسم طبیعی که به موجب آن، آن ها آسیب های دندانی را ترمیم می کنند توصیف کرده اند. این کشف پایه این امکان را فراهم خواهد آورد که استراتژی های درمانی پیش بینی نشده ای را برای متحرک کردن سلول های بنیادی دندانی ساکن شروع کنیم و ظرفیت ترمیمی ذاتی آن ها را نشان دهیم.

بخش زنده دندان یا حفره دندانی، پالپ دندان است که از اعصاب و عروق تشکیل شده است. اطراف آن را ماده ای سخت فراگرفته است که دنتین نام دارد و خود نیز بوسیله بافت سخت تری پوشیده شده است که مینای دندان نام دارد. زمانی که اسیب دندانی اتفاق می افتد، سلول های بنیادی خفته در پالپ بیدار شده و سعی در ترمیم آسیب طی یک فرایند شناخته نشده دارند. محققین در دانشگاه مذکور توانسته اند با موفقیت با کار روی پالپ دندان جنین موش، این سلول های بنیادی را جداسازی کنند. آن ها این سلول های بنیادی را در جزئیات مورد آنالیز قرار دادند و 5 گیرنده خاص را برای دوپامین و سروتونین در سطح آن ها شناسایی کردند. حضور این گیرنده ها روی سطح این سلول های بنیادی نشان می دهد که آن ها می توانند در زمان وقوع آسیب به این دو نوروترانسمیتر(دوپامین و سروتونین) پاسخ دهند. اما چه سلول های منشا این این سیگنال های هشدار هستند؟ آن ها دریافتند که پلاکت های خونی که بوسیله آسیب دندانی فعال می شوند، مسئول آزادسازی بخش عمده این دو نوروترانسمیتر هستند و زمانی که ازاد می شوند موجب فراخواندن سلو لهای بنیادی بیشتری به نقطه آسیب می شوند. محققین ثابت کردند که در رت هایی که پلاکت های آن ها مدیفه شده بودند تا این دو نوروترانسمیتر را تولید نکنند، ترمیم دندانی وجود ندارد. در مطالعات سلول های بنیادی مرسوم نیست که همزمان هم رده های سلولی را جداسازی کنند، مارکرهایی که موجب شناسایی آن ها می شوند را تشخیص دهند، سیگنالی که موجب فراخواندن آن ها می شود را کشف کنند(دوپامین و سروتونین) و در نهایت منبع سیگنال را کشف کنند(پلاکت ها). این مطالعه توانسته است این مهم را به نحو احسنت انجام دهد. در گام بعد محققین مصمم هستند که نقش هر کدام از این گیرنده ها را به تفکیک بررسی کنند.

پایان مطلب/