به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، راه کلاسیکی که در مورد طناب نخاعی فکر شود این است که این بخش را به صورت ستون پیوسته از نورون ها در نظر بگیریم که به مغز و عضلات مرتبط می شود. برش های عرضی گرفته شده از نخاع حاکی از تفاوت قابل مشاهده بین مناطق هماهنگ کننده دست ها و پاها است. به لطف تکنولوژی های پیشرفته، پژوهشگران توانسته اند وجه تمایز بین مناطق کنترل کننده حرکتی  بین دست ها و پاها را کشف کنند.

فوکوس روی گروهی از نورون ها به نام V2a که ژن CHX10 را بیان می کنند، نشان داد که بین این نورون ها در سطح گردنی که بازوها را کنترل می کند و در سطح کمری که پاها را کنترل می کنند تفاوت وجود دارد. در ادامه مشخص شد اگر نورون های V2a در سراسر ستون نخاعی وجود دارند اما همه آن ها CHX10 را در یک سطح بیان نمی کنند. استفاده از توالی یابی RNA نشان داد که در بیان ژن های نورون های V2a بین نواحی مربوط به دست و نواحی مربوط به پا تفاوت وجود دارد. دکتر ماریتو هایاشی نشان داد است که در طناب نخاعی موش دو جمعیت از این نورون ها وجود دارند که از جمعیتی به جمعیت دیگر تغییر شکل می دهند. در منطقه گردنی، نورون ها به صورت 50-50 تقسیم بندی می شوند: آن هایی که ژن CHX10 را بیان می کنند و آن هایی که نمی کنند، اما در ناحیه کمری مربوط به پاها اغلب نورون های V2a ژن CHX10 را بیان می کنند.

استفاده از تکنولوژی اپتوژنتیک نشان داد که زمانی که نورون های V2a در سطح گردنی تحریک می شوند، ارتباط با نورون های حرکتی ضعیف است اما تحریک این نورون ها در منطقه کمری منجر به ارتباطات قوی و سریع می شود. بررسی بیشتر نشان داد که در ناحیه گردنی، بسیاری از نورون های V2a که ژن CHX10 را بیان نمی کنند به مغز متصل هستند. برعکس در ناحیه کمری، اغلب نورون های V2a که این ژن را بیان می کنند، ارتباط تنگاتنگی با نورون های حرکتی برقرار می کنند. این امر نشان می دهد که حرکات دست ها و پارها نیازمند هماهنگی دقیق با مغز است و این در حالی است که حرکات پاها مستقل تر هستند.

 تاکنون، درمان هایی که برای نورون های V2a ارائه می شد این نورون های جمعیت مشابهی در سراسر نخاع در نظر می گرد اما به نظر می رسد که جمعیت این نورون ها و پروفایل مولکولی که بیان می کنند با توجه به جایگاه آن ها در نخاع متفاوت است و در نتیجه عملکردشان را با مکانیسم های متفاوتی انجام می دهند. رسیدن به این داده ها می تواند راه را برای درمان هایی که از تمایز سلول های بنیادی به نورون های حرکتی برای آسیب های نخاعی و بهبود عملکرد حرکتی استفاده می کنند، هموار کند.

پایان مطلب/