به گزارش بنیان به نقل از medicalpress، در حدود 40 درصد موارد ALS و 25 درصد موارد FTD، موتاسیون های منجر به بیماری در C9orf72 منجر به وارد شدن یک توالی اضافی DNA موسوم به هگزانوکلئوتید به ژن می شود. این تکرارها، منجر به تولید مولکول های RNA و پروتئین سمی می شود که نورون ها را کشته و مشکلات حرکتی را بیماران مبتلا به ALS و مشکلات مربوط به زبان و تصمیم گیری را در بیماران مبتلا به FTD ایجاد می کند.

دکتر آئرون و همکارانش در استنفورد از CRISPR برای غیر فعال سازی هر ژن در رده ای از سلول های لوکمیایی انسانی استفاده کردند و سپس تست کردند که آیا سلول ها بعد از قرار گرفتن در معرض پروتئین سمی مشتق از تکرارهای هگزانوکلئوتیدی موسوم به DPRها زنده می مانند یا خیر. با توجه به سمیت DPRها، هر ژن غیر فعال شدن منجر به زنده ماندن بیشتر یا مرگ سریع تر سلول ها شد. این ثابت می کند که ژن های کنترل کننده حرکات مولکول ها به داخل و خارج خسته ممکن است با یکدیگر همکاری داشته باشند. هم چنین آن ها ژن هایی را شناسایی کردند که کروموزوم ها را مدیفه می کنند و به سلول ها کمک می کنند که پروتئین هایی که از خلال شبکه اندوپلاسمی شان عبور می کنند را سرهم بندی کنند. مطالعه ای دیگر با استفاده از CRISPR روی سلول های مغزی موش ها نتایج بالا را ثابت کرد. غیر فعال سازی 200 ژن شناسایی شده در سلول های لوکمیایی به نورون ها کمک می کند که در برابر قرار گرفتن در معرض DPRها زنده بمانند.

در نهایت، آزمایش های بیشتر اهمیت ژن های شبکه اندوپلاسمی بویژه ژن TMX2 را نشان داد. برای مثال، محققین نشان دادند که نورون های مشتق از سلول های iPS بیماران مبتلا به ALS دارای موتاسیون C9orf72، زمانی که ژن TMX2 در آن ها خاموش شود طول عمر بیشتری در مقایسه با سلول های طبیعی دارند که پیشنهاد می کند این ژن می تواند هدفی برای ایجاد درمان های جدید برای ALS باشد. کاهش TMX2 در سلول ها منجر به افزایش تولید پروتئین های بقا می شود که سلول ها را در برابر سمیت DPRها حفظ می کند. پیش از این با استفاده از روش های موجود شناسایی کاندیداهای ژنی برای درمان بیماری ها نیازمند چندین ماه زمان بود اما اینک به لطف تکنولوژی CRISPR تنها دو هفته زمان برای مطالعه روی ژنوم انسانی کافی است.

پایان مطلب/