به گزارش بنیان به نقل از Sciencedaily، آن ها سوئیچ ژنتیکی را شناسایی کرده اند که می تواند معمولی شدن حافظه( از دست رفتن برخی جزئیات خاطرات با گذشت زمان یا بر اثر حادثه) را آهسته سازد. به عقیده دکتر عمار ساهای، مکانیسم مداری که آن ها در موش شناسایی کرده اند اجازه حفظ دقیق یا حفظ جزئیات مربوط به خاطره ها را طی گذشت زمان در بالغین و هم چنین جانوران پیر می دهد.

حافظه در بخش هیپوکامپ مغز شکل گرفته و در قشر پره فرونتال در جلوی مغز ذخیره می شوند. تشکیل حافظه شامل سلول هایی در بخشی از هیپوکامپ موسوم به ژیروس دندانه ای است و تصور می شود که این خاطرات ازطریق مناطق CA هیپوکامپ، بویژه مناطق CA3 و CA1، به قشر پره فرونتال منتقل می شوند. هم چنین تصور می شود که هیپوکامپ نقش پیوسته ای را در تثبیت حافظه در بخش قشری بازی می کند و منجر به حفظ دقیق جزئیات و تفکیک خاطرات از یکدیگر می شود. فعالیت بیش از اندازه مدار هیپوکامپی در جانوران پیر مشاهده می شود و تغییرات در ساختار هیپوکامپ در بیماران مبتلا به اختلال استرسی پس از ضایعه روانی(PTSD) مشاهده می شود.

در مطالعه ای که در بیمارستان عمومی ماساچوست صورت گرفت، محققین به بررسی این فرضیه پرداختند که سیگنال های مهاری عبوری از سلول های سلول های ژیروس دندانه ای(DGCs) به ناحیه CA3 می تواند به محدود کردن فعالیت بالا و حفظ ثبات و دقت حافظه با گذشت زمان کمک کند. آن ها پروتئینی به نام abLIM3 را شناسایی کرده اند که به میزان زیادی در DGCها بیان می شود اما در ناحیه CA مغز موش ها وجود ندارد و نقش یک ترمز را برای سیگنال های مهاری DGCها بازی می کند که به ناحیه CA3 می روند. مطالعات موشی نشان داد که کاهش سطح abLIM3 انتقال سیگنال های مهاری به نورون های CA3 را افزایش می دهد. مجموعه آزمایش ها با مدل های موی نیز نشان داد که دستکاری سطح abLIM3 درون DGCها می تواند فرایند عادی شدن حافظه را آهسته کند. کاهش سطح abLIM3 در موش های پیر منجر به معکوس شدن تغییرات مربوط به پیری در مدار DGC-CA3 شد و دقت حافظه را بهبود بخشید.

توانایی بهبود دقت حافظه در موش های بالغ و پیر که با تغییرات یک سوئیچ ژنتیکی صورت گرفته نشان می دهد که هدف قرار دادن بیان abLIM3 در DGCها ممکن است منجر به بهبودی در انسان نیز شود و می تواند یک استراتژی مناسب برای تقویت حافظه و یا برگرداندن حافظه باشد.

پایان مطلب/