به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در مطالعه ای جدید محققین ژاپنی در دانشگاه توکیو به بررسی این امر پرداخته اند که چگونه اپی ژنوم بعد از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض دماهای سرد تغییر می کند و چگونه این تغییر منجر به تبدیل شدن سلول های چربی سفید ذخیره کننده انرژی به سلول های چربی بژ تولید کننده گرما می شود. این اولین بار است که نشان داده شده است بین تحریک محیطی و تغییرات محیطی دو مرحله وجود دارد. بیان ژن بوسیله اپی ژنتیک تنظیم می شود. توالی ژنی فرد در زمان بارداری تعیین می شود اما محیط خارجی و شیوه زندگی فرد می تواند توالی اپی ژنتیکی را در سراسر زمان زندگی تغییر دهد و به طور پیوسته نحوه بیان ژن ها را تغییر می دهد. لرزیدن با تولید گرما به صورت کوتاه مدت به گرم شدن عضلات کمک می کند اما گرمازایی یا ترموژنز فرایندی شیمیایی است که به موجب آن سلول های چربی قهوه ای می توانند چربی را برای ایجاد گرما برای گرم نگهداشتن طولانی مدت بدن استفاده می کنند. چربی قهوه ای از نظر فیزیولوژیک سالم تر است.

زمانی که یک موجود به صورت طولانی مدت در معرض سرما قرار می گیرد، سیستم عصبی سمپاتیک با آزادسازی آدرنالین به آن پاسخ می دهد. اگر این دمای سرد ادامه داشته باشد، سیگنال آدرنالین آن ها در نهایت به سلول های چربی سفید می رسد. گام اول مسیر کنترل اپی ژنتیک محیطی این است که سلول ها شروع به تغییر یک آمینواسید در پروتئینی به نام JMJD1A می کنند که این JMJD1A تغییر یافته سایر پروتئین ها را فرا خوانده و الگوی اپی ژنتیکی آن ها را تغییر می دهد و منجر به فعال شدن آنها می شود. این تغییرات اپی ژنتیکی منجر به تبدیل شدن سلول های چربی سفید به سلول های چربی بژ می شود که قادر به انجام ترموژنز مانند سلول های چربی سفید هستند.

درک این که چگونه محیط روی متابولیسم اثر می گذارد می تواند از نظر دارویی و پزشکی به طور قابل توجهی جذاب باشد. در گام بعد محققین به دنبال مدیفیکاسیون های اپی ژنتیکی درون مسیر پیام رسانی ترموژنز خواهند بود تا با دستکاری آن به درمان برخی بیماری های متابولیکی کمک کنند.

پایان مطلب/