به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily،  یکی از اهدافی  که محققان در زمینه سرطان  دنبال می کنند طراحی  درمان هایی است که اختصاصی  عمل  کنند و تنها سلول های سرطانی را مورد هدف قرار داده و بر روی بافت اطراف آن تاثیری نداشته باشند.  ایمونوتوکسین ها آنتی بادی هایی هستند که به مواد کشنده ای نظیر ricin متصل ی شوند و سلول های سرطانی را هدف قرار می دهند. تا کنون موفقیت های کمی در زمینه به کارگیری آن ها به دست آمده است زیرا سلول های سرطانی دارای مولکول های مشابه زیادی با سلول های سالم هستند و این مساله  تاثیر انحصاری این گونه مواد سمی را بر روی سلول های سرطانی با چالش همراه می کند. محققان امریکایی ویژگی بیولوژیکی منحصر به فردی را در سلول های سرطان کولون کشف کرده اند که آن ها را به کاندیداهای مناسبی برای درمان با ایمونوتوکسین ها تبدیل کرده است. نتایج مطالعات آن ها در نشریه Oncotarget ارائه شده است.  این مطالعه زمینه را برای درمان متاستاز ناشی از سرطان کولون  (که نرخ مرگ و میر ناشی از آن 90 درصد است) با استفاده از آنتی بادی ها فراهم کرده است. این گروه در سال 1993 موفق به شناسایی گیرنده ای در سلول های سرطان کولون به نام GUCY2C شده بودند. گرچه این مولکول توسط سلول های سالم نیز تولید می شود اما به طور معمول از دسترس سیستم ایمنی پنهان است.  محققان تصور می کردند که این گیرنده در سلول های سرطانی بیش از حد تولید می شود. این مطالعه نشان داده است که گیرنده های GUCY2C  به سرعت توسط اندوزوم های سطح سلول به داخل سلول کشیده می شوند. اندوزوم ها سپس با ساختارهایی به نام لیزوزوم که اسیدی هستند ادغام می شوند. زمانی که آنتی بادی متصل به یک ماده سمی (ricin) به GUCY2C سطح سلول های سرطان کولون ( تومور اولیه و یا تومورهای ثانویه ناشی از متاستاز) اتصال می یابند گیرنده ، آنتی بادی و  ricin داخل سلول کشیده می شوند و بعد از ادغام  این اندوزوم ها با لیزوزوم های اسیدی مولکول اتصال دهنده  آنتی بادی به ماده سمی هضم شده  این ماده آزاد شده و موجب تخریب سلول سرطانی می شود.  پژوهشگران عقیده دارند این یافته ها به  طراحی و تولید ایمونوتوکسین هایی شامل  داروهای مختلف کمک خواهد کرد. در این مطالعه  یک آنتی بادی  ضد GUCY2C  به  کمک یک اتصال دهنده شیمیایی که در محیط اسیدی تجزیه می شود به قسمت فعال مولکول ricin  متصل شده است.  دیگر مواد سمی و کشنده سلول نیز می توانند از طریق مولکول رابط به صورت غیر فعال متصل به آنتی بادی باقی بمانند و بدون این که آسیبی به سلول های دیگر بزنند تا زمانی که توسط سلول های سرطانی متاستاز شده بلعیده شوند در سراسر بدن حرکت کنند. این نوع درمان می تواند در سرطان های دیگر مثل مری، معده و پانکراس  هم  که مولکول های GUCY2C  را بیان می کنند، کاربرد داشته باشد. محققان می گویند ایمونوتوکسین ها می توانند بر ضد متاستازهایی که درمان آن ها دشوار است نیز موثر باشند. این نوع درمان در حال حاضر مرحله دوم آزمایشات بالینی را در مورد سرطان های معده و پروستات پشت سر می گذارد.
پایان مطلب/