به گزارش بنیان به نقل ازnews-medical.net، دیستروفی عضلانی دوشن یک بیماری ناتوان کننده و در نهایت کشنده است که سالانه بیش از 20 هزار بیمار را مبتلا می کند. این بیماری به دلیل موتاسیون در ژن دیستروفین اتفاق می افتد که منجر به تضعیف عضلات اسکلتی و قلبی، شکنندگی استخوان ها و التهاب عمومی می شود. در حال حاضر درمان موثری برای این بیماران وجود ندارد.

در حال حاضر مطالعات زیادی در تلاش برای احیای عملکرد دیستروفین از طریق ژن درمانی و یا پیوند سلول های بنیادی هدفمند در حال انجام است اما این استراتژی ها با مشکلات مختلفی همراه هستند. برای مثال، پیش بینی سطوح کافی بیان دیستروفین در سلول های منفرد می تواند امکان پذیر نیست و مشخص نیست که چه تعداد سلول باید این ژن را بیان کنند تا بتوانیم اثر آن را در موجود ببینیم. از طرف دیگر این درمان ها به طور اختصاصی روی سلول های عضلانی صورت می گیرد و مشکلات دیگری مانند استخوان شکننده یا اختلالات ذهنی و شناختی و یا عفونت کلی را حل نمی کند. اما این مطالعه جدید راه متفاوتی را برای درمان این بیماری پیشنهاد می کند. آن ها به مسیرهای مولکولی متنوع پایین دست دیستروفین جهش یافته توجه کردند و اهداف جدیدی را شناسایی کردند. در این مطالعه، محققین در دانشگاه پورت موث در دانشگاه بریتانیا موفقیت های اولیه ای در هدف قرار دادن ژن P2RX7 بدست آوردند که نقش مهمی در پیشرفت دیستروفی عضلانی دوشن دارد. پروتئین P2RX7 یک پورینو رسپتور ایجاد کانال های یونی روی غشای سلولی می کند که در پاسخ به ATP خارج سلولی باز می شود. این کانال ها روی ماکروفاژها و سایر سلول های ایمنی قرار داند و برای تشخیص سطوح ATP‌خارج سلولی عمل می کنند که معمولا نشانه ای از آسیب بافتی است. اما فقدان عملکرد دیستروفین نیز منجر به نشت ATP در بافت عضلانی می شود که غلظت به طور معمولی بالا است. روی سلول های عضلانی، پروتئین P2RX7 موجب بازشدن سوراخ هایی شده و سلول متحمل اوتوفاژی و شروع مرگ سلولی می شود. این در حالی است که این پروتئین روی ماکروفاژها سطوح ATP بالایی را تشخیص می دهد و موجب پاسخ ایمنی می شود، التهاب افزایش می دهد، عضلات آسیب بیشتری می بینند و تجزیه بافتی اتفاق می افتد. محققین اثرات پروتئین P2RX7 را در مدل موشی دچار موتاسیون دیستروفین شده بررسی کردند و نتایج آن را با موش دیگری که  برای ژن  P2RX7 ناک اوت شده بود مقایسه کردند. نتایج نشان داد که در مقایسه با موش های کنترل، موش های فاقد پروتئین P2RX7 ساختار عضلانی بهبود یافته ای با التهاب کمتری را نشان دادند. در تست های فیزیکی، موش های عملکرد قوی تری را در بلند مدت و کوتاه مدت تر نشان دادند. علاوه براین، محققین بهبود معناداری در رفتارهای غیر عضلانی و شناختی شان نشان دادند. هم چنین نتایج نشان داد که در صورت استفاده از آنتاگونیست های پروتئین P2RX7 نیز نتایج مشابهی بدست می آید.

پایان مطلب/