به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، سلول های بنیادی مزانشیمی دارای توان خودنوزایی و تمایز به انواع سلول ها از جمله عضله، استخوان و سلول های غضروفی هستند که این امر آن ها را کاندیدای جذابی برای بازسازی و ترمیم اندام ها معرفی می کند. این سلول ها را می توان از منابع مختلفی مانند بند ناف، مغز استخوان، چربی، جفت و ... بدست آورد. در این میان به نظر می رسد که سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان برای بهبود استخوان مناسب باشند اما استفاده بالینی از آن ها چندان ساده نیست و برای این هدف باید مقادیر زیادی از این سلول ها را در اختیار داشت. در حال حاضر، رویکردهای موجود برای تکثیر این سلول های بنیادی با اهداف صنعتی و ...، بیشتر تمایل به کشت این سلول ها به صورت دو بعدی دارند و میزان سلول حاصل از این کشت ها بسیار اندک است. علاوه براین بدست آوردن این سلول ها نیازمند داربست آنزیم  است و برای انتقال و ایمپلنت آن ها نیز باید از داربست استفاده کرد.

در مطالعه ای جدید محققین سنگاپوری در A*STAR اسفیرها یا کره های میکروسکوپی قابل پیوند به صورت مستقیم را تولید کرده اند که به صورت ریزناقل های heMSC عمل می کنند و از جنس پلی مر زیست سازگار و زیست تخریب پذیر پلی کاپرولاکتون هستند. در این مطالعه هدف اولیه دکتر شکاران و همکارانش تکثیر سلول های بنیادی روی این ریزناقل ها در بیوراکتور برای تولید انبوه آن ها بود. با این حال، این استراتژی با مشکلاتی مانند سختی جداسازی سلول ها از ریزناقل ها و هم چنین انتقال آن ها به داربست های زیست تخریب پذیر برای ایمپلنت کردن همراه بود. استفاده از ریز ناقل های زیست تخریب پذیر می تواند هر دو این مشکلات را حل کند: این ریزناقل ها می توانند به عنوان بستری برای چسبیدن سلول ها طی تکثیر وسیع آن ها در بیورآکتورها عمل کنند و داربستی متخلخل برای انتقال سلول طی ایمپلنت کردن باشند. آن ها این ریزناقل ها را بوسیله سنتز کردن اسفیرهای پلی کاپرولاکتونی و پوشاندن آن ها با دو پروتئین پلی لیزین و فیبرونکتین تولید کردند. این پروتئین ها در ماتریکس خارج سلولی وجود دارند و رشد، تکثیر و تمایز آن ها را در بدن حمایت می کنند.

این ریز ناقل ها، علاوه بر بهبود چسبندگی، تمایز سلول ها درون ماتریکس شبه استخوانی را قویا حمایت می کنند. سلول های بنیادی ایمپلنت شده روی این ریزناقل ها بعد از ایملپنت شدن، مقادیر فراوانی استخوان تولید می کنند که قابل مقایسه با محیط های دو بعدی مرسوم است.

اینک محققین به دنبال بررسی این هستند که آیا می توان از پتانسیل درمانی ریزناقل-سلول های بنیادی برای مدل های ترمیم استخوان واقعی استفاده کرد یا خیر.

پایان مطلب/