به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، برخلاف تلاش های زیادی که در جهت مکانیسم انتقال ویروس زیکا و نحوه اثرگذاری آن صورت گرفته است اما کماکان این ویروس قربانی  می گیرد. برای آسیب رساندن به جنین، ویروس زیکا باید از سد جفتی که مادر و جنین را از هم جدا می کند عبور کند. اغلب ویروس ها قادر به این کار نیستند اما معلوم نیست که ویروس زیکا چگونه موفق به این امر می شود. برای درک این فرایند، محققین مدل آزمایشگاهی جدیدی از جفت را تولید کردند. با استفاده از این مدل، محققین آلودگی زیکا را طی سه ماهه دوم بارداری(بازه زمانی اثر گذاری ویروس روی جنین) بررسی کردند. مطالعات گذشته بوسیله محققین دانشگاه پیتزبورگ نشان داده است که در مراحل آخر بارداری، سلول ها روی سد جفتی به طور دائم شروع به آزادسازی اینترفرون نوع سه می کنند که مانع از آلودگی زیکا می شود. آیا این فرایند در مراحل زودتری از بارداری نیز اتفاق می افتد؟ اگر پاسخ منفی است، عدم وجود این نوع سلول های ایمنی می تواند نقطه ضعفی برای سد جفتی باشد و اجازه عبور زیکا با جنین را می دهد. این مطالعه نشان داد که طی سه ماهه دوم بارداری، جفت به طور پیوسته اینترفرون نوع سه را آزاد می کند که با فرضیه های قبلی متفاوت است. پس به نظر می رسد که ترشح این اینترفرون در بازه های زمانی طولانی تری تولید می شود و مانع از آلودگی زیکا می شود. سوال بعدی این است که آیا اینترفرون نوع سه در سراسر بارداری به طور دائم ترشح می شوند؟ این فرایند چه تاثیری روی مادر دارد؟ چگونه این یافته ها می تواند در مورد سایر ویروس هایی که از سد جفتی عبور می کنند نیز صدق کند؟

پایان مطلب/