مطالعه ای در انستیتو سرطان لودویگ مکانیسمی را کشف کرده است که به موجب آن محیط نامناسب تومور، لنفوسیت های T را تخریب می کند.

سلول های کشنده ذاتی(NK T cells)، ویژگی های ضد توموری بالقوه ای را در مدل های توموری موشی نشان داده اند و هم چنین استفاده از آن ها برای بیماران انسانی مبتلا به سرطان نیز مطلوب بوده است. با این حال تعداد اندک این سلول ها در انسان، کاربرد بالینی آن ها را محدود کرده است.

درمان با Dasatinib و blinatumomab با وقوع بالای پاسخ های مولکولی و افزایش بقای بیماران مبتلا به لوکمیای لنفوبلاستیک حاد(ALL) و مثبت برای کروموزوم فیلادلفیا(Ph) همراه است.

دیابت نوع یک، یک بیماری خود ایمن است که سلول های بتای تولید کننده انسولین را تحت تاثیر قرار می دهد.

سلول های بنیادی عضلات اسکلتی(سلول های اقماری) در بازسازی و حفظ بافت با گذشت زمان مشارکت می کنند. مطالعات افزایش تعداد سلول های اقماری بعد از ورزش را انشان داده اند اما نقش عملکردی آن ها در تمرینات استقامتی کشف نشده است.

محققین دانشگاه ماساچوست بیومارکری را در DNA میتوکندریایی اسپرم شناسایی کرده اند که ممکن است به پیش بینی سلامت تولید مثلی مردان و شانس موفقیت بارداری کمک کند. این یافته نه تنها برای زوجینی که بدنبال یافتن راهی برای باروری هستند، بلکه برای عموم مردم کارایی داشته باشد.

پژوهشگران MIT دریافته اند که حتی در یک محیط میکروسکوپی درون یک سلول نیز، شلوغ بودن فیزیکی موجب افزایش شانس برهمکنش ها و تعاملات می شود و می تواند سلامت و تکوین سلول را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار دهد. زمانی که پروتئین ها درون سلول فاصله نزدیک تری با یکدیگر داشته باشند، این امر می تواند موجب شروع پیام رسانی سلولی و فعال کردن ژن ها درون سلول ها شود.

لوکمیا در بیشتر مواقع از سلول های بنیادی لوکمیایی منشا می گیرد که در نیچ پیشبرنده و حفاظت کننده توموری درون مغز استخوان قرار دارند.

سلول درمانی یک استراتژی قوی برای تولید سلول های اختصاصی و شخصی برای بیمار و درمان انواع بیماری ها از جمله بیماری های قلبی و اختلالات عصبی است. اما بزرگ ترین چالش در این مسیر زنده و کارآمد نگه داشتن این سلول ها در آزمایشگاه است.

عفونت کروناویروسی با آسیب زدن به آلوئول های ریوی موجب سندرم زجر تنفسی حاد می شوند.

ستیغ عصبی را به نوعی چهارمین لایه جنینی در حین تکوین می دانند که بافت ها و اندام های بسیاری از آن مشتق می شوند.

بسیاری از اثرات درمانی سلول های بنیادی را به سکرتوم ترشحی آن ها نسبت می دهند که حاوی ترکیبات بازسازی کنند و ترمیم کننده است.

مطالعات گذشته نشان داده است که پلت فرم های میکروژلی مبتنی بر کلاژن و سه بعدی می توانند برای تعدیل پاسخ های پاراکرینی سلول های بنیادی مزانشیمی انسانی و تقویت رگزایی استفاده شوند. استفاده از این میکروژل ها موجب افزایش ترمیم عروقی و بهبود عملکردی اندام حرمتی ایسکمی شده در مدل های جانوری شده است.

اسکار، اثری است که آسیب‌ها یا زخم‌های پوستی به جا می‌گذارند. علی رغم پژوهش‌های انجام شده در این مورد، مکانیسم‌هایی که با کمک آنها می‌توان بافت اصلی غیر فیبروتیک را بازیابی یا بازسازی کرد، هنوز به خوبی درک نشده‌اند.

تمایز استئوبلاستی سلول های بنیادی مزانشیم مشتق از مغز استخوان انسانی می توانند با استفاده از لیگاند مسیر پیام رسانی Notch موسوم به jagged1 یا پروتئین های BMPs تحریک شوند، با این حال مشخص نیست که چگونه این دو میر منجر به نتیجه یکسانی می شوند.